Gríma - 01.09.1933, Síða 41

LANGSPILIÐ
39
ar-vel. Dvaldi hann á ýmsum bæjum í Skagafirði,
er hann var við smíðar sínar. — Þetta var snemma
á nítjándu öld.
Einhverju sinni hafði hann aðsetur sitt á bæ
nokkrum í Hjaltadal. Það var venja hans um sum-
arið, helzt þegar á leið, að slá langspil á kvöldin
frammi í bæjardyrum. Svo var háttað, að kista stóð
við hliðvegg í dyrunum og hvolfdi önnur kista, lok-
laus, ofan á henni; þar lét Þorkell langspilið standa,
er hann sló það; tók þá undir í loklausu kistunni
og jók það mjög hljóminn af langspilinu. Nokkrir
unglingar voni á heimilinu og þyrptust þeir oftast
allir kringum Þorkel, þegar hann fór að slá lang-
spilið; amaðist hann ekki við þeim, því að hann
var maður barngóður.
Eitt kvöld seint um sumarið, í góðu veðri, fór
Þorkell sem oftar fram í bæjardyr og sló lang-
spilið; börnin voru þar hjá honum. Hann lék lengi
cg vel, eins og vant var, en fór svo að smá-rýna
eftir nótum á langspilinu, þangað til hann leit
skjótlega upp og út í dyrnar, fleygði frá sér lang-
spilinu í hendingskasti og þaut til baðstofu. Börnin
fóru á eftir honum og spurðu, því hann hætti svo
skyndilega, en hann vildi ekki segja þeim það.
Seinna sagði hann þeim, að sér hefði sýnzt dimma
mjög allt í einu; hefði sér dottið fyrst í hug, að það
væri af því að börnin væru að troðast allt í kring-
um sig, en þegar hann hefði litið upp og út, hefði
hann séð bæjardyrnar troðfullar af huldufölki.
Kvaðst hann oftar hafa orðið þess var.
Eitt af börnum þeim, er viðstödd voru þenna at-
burð, var Soffía, dóttir séra Gísla Magnússonar að