Gríma - 01.09.1933, Síða 43

SKINNHÚFUBARNIÐ
41
hóa að kindum þar út og upp á ásunum. úrfelli var
og farið að dimma af nótt. Heyrðist henni þá vera
kveðið í dimmunni ekki langt frá sér; gekk hún á
hljóðið, þar til hún kom að steini einum miklum og
heyrðist þá röddin koma úr steininum. Það var
unglingsrödd, er virtist kveða við barn og narn
stúlkan erindi það, er kveðið var. Það var á þessa
leið:
Bí bí og bí bí
baminu hennar Ijúfu,
skinnhúfubarnið mitt
liggur nú á grúfu.
Þegar stúlkan sagði frá þessu heima hjá sér,
þótti mörgum sennilegt, að þetta hefði verið barnið
frá Hillum, sem hvarf um veturinn; mundi það
hafa verið numið burt af álfum.
16.
Ljdsmdðirin.
(Eftir handriti Þorsteins Þorkelssonar).
Á bæ nokkrum á Austurlandi bjuggu ung hjón
góðu búi. Var bóndi bókhneigður og var vanur að
lesa fram eftir á kvöldin, en konan var kvöldsvæf
og sofnaði æfinlega nokkru fyrr á kvöldin en hann.
-— Svo bar við eitt kvöld um vortíma, að konan
var sofnuð fyrir nokkru, en bóndi var í þann veg-
inn að leggja frá sér bókina; reis þá konan upp í
rúminu, steig fram á gólf og klæddist í snatri. Á
þeim tímum var ekki siður að konur hefðu vasa á