Gríma - 01.09.1933, Blaðsíða 47

LJÓSMÓÐIRIN
45
Þau hjón bjuggu lengi á þessari sömu jörð; vegn-
aði þeim vel og voru vel látin af öllum. Þegar kon-
an var orðin fjörgömul og ekkja, sagði hún ein-
hverri vinkonu sinni sögu þessa. Bætti hún því við,
að álfadrottningin hefði oftar látið vitja sín í sömu
erindagerðum og hefði það jafnan lánast vel. Nú
væri drottningin löngu dáin og mundi því vera
hættulaust að segja frá þessu.
17.
Sveins í Engidal.
(Eftir handriti Þorsteins Þorkelssonar).
Sveinn hét unglingspiltur og var Jónsson, sonur
Jóns smiðs á Molastöðum í Fljótum. Hann var vel
gefinn og hinn vandaðasti piltur til orðs og æðis.
Þegar hann var tæplega tvítugur að aldri, var hann
til heimilis í Engidal vestan Siglufjarðar. Einn dag
að vori til var Sveinn sendur inn á Siglufjörð.
Frost var og ísalög mikil, svo að gengt var fyrir
alla forvaða. Von var á honum aftur um kvöldið,
en hann kom ekki og þótti það undarlegt. Um
morguninn var farið að leita að honum og fannst
hann þá á ísnum fyrir framan svokallaða Strönd;
eru það sjávarbakkar út með sjónum fyrir utan
Hvanneyri. Var hann mjög aðfram kominn, kalinn
á höndum og fótum og máttlítill. Sveinn var flutt-
ur til séra Jóns Sveinssonar, sem prestur var á
Hvanneyri 1844—67; var stytzt þangað að fara og
svo var prestur líka talinn nærfærinn til lækninga.
En allar lækningatilraunir urðu árangurslausar.