Gríma - 01.09.1933, Qupperneq 64

B2 SAGAN AF NÆFRAKOLLU
liggja, líklegast til þess að þóknast systrum þín-
um, en hrædd er eg um, að það kunni engri góðri
lukku að stýra, er til lengdar lætur. Segir mér
þungt hugur um örlög þín og að þú munir auðnu-
lítil verða. Sárast af öllu þykir mér það, að þú geld-
ur mín að nokkru, en þó get eg fært margt til betri
vegar, ef þú hefur það jafnan hugfast að fara að
mínum fyrirmælum. Það er mitt fyrra ráð, að þú
jafnan varðveitir dyggð þína svo sem ungri og
ógefinni meyju sæmir, en hið síðara er það, að
þú sért aldrei ein á ferli úti við eftir dagsetur.
Hefur margt undarlegt borizt mér í draumum urn
þína hagi og væri betur, að það væri markleysa
ein. En ógæfu þína, ef nokkur verður, muntu af
öörum hljóta, og er ekki von, að þú, saklaus og
óreyndur unglingurinn, fáir henni af þér hrundið.
Vildi eg fegin fá þér borgið, enda elska eg þig mest
minna barna«. Þegar kerling hafði þetta mælt, sá
Helga höfug tár falla henni af augum; hughreysti
hún móður sína sem bezt hún gat og bað hana
engu kvíða; lofaði hún að vanda allt framferði
sitt og varast vélræði illra manna. Hún kvaðst vel
vita um öfund og óþokka systra sinna, en vegna
skyldleika og systurlegrar ástar kysi hún að slá
undan þeim. ókomnum örlögum kvaðst hún ætla að
mæta með þolinmæði og undirgefni undir guðlega
ráðstöfun. Slitu þær svo tali sínu.
Nú liðu fram stundir og bar ekki til titla né tíð-
inda, frétta né frásagna. Helga vann verk sín af
dyggð og trúmennsku, svo að þrifnaðurinn og þokk-
inn náði út i hvern kima í kotinu. Það var eitt sinn
fyrir jólin, að Helga átti að þvo öll föt, svo sem
venja var til. Á aðfangadag hafði hún lokið því