Gríma - 01.09.1933, Síða 69

SAGAN AF NÆFRAKOLLU
67
á gerandi, því að Helga var alveg orðin því afhuga
að reyna að strjúka.
Um það leyti, sem Helga yngri varð átján ára
gömul, tók móðir hennar sótt og lá lengi þungt
haldin. Bjóst hún sjálf við að dagar hennar mundu
þá og þegar vera taldir; kveið hún ekki dauða sín-
um, en var mjög hugsjúk um hagi dótturinnar eft-
ir sinn dag. Þegar hún fann að hún átti fáar stund-
ir eftir, sagði hún dóttur sinni alla æfisögu sína,
fyrst og fremst raunir sínar í föðurgarði og síðan
frá því, er karlinn rændi henni, tæpum nítján ár-
um áður. »Nauðug fór eg hingað«, mælti hún, »og
erfiðir voru dagar mínir í fyrstu, þangað til þú
fæddist; en þá var eins og að heimþráin slæfðist,
enda hefur þú verið mitt eina yndi hér í einver-
unni. Líður nú óðum að skilnaði okkar. Veit eg
það að faðir þinn mun sakna mín sárlega og óttast
eg athafnir hans, eftir það er mín missir við. Hef
eg ekki fyrr þorað að trúa þér fyrir þessu leyndar-
máli vegna æsku þinnar, og má jafnvel enn ekki
opinbera þér það atriði, sem mestu varðar. En nú
veiztu, hvernig á stendur, að mér var rænt og hef
eg lifað ófrjáls hér síðan með föður þínum. I-fefur
hann þó, eftir eðlisfari sínu, búið vel við mig; því
að nú veit eg, að hann er fremur tröll en mennskur
maður. Eru hættir hans mjög undarlegir, þar sem
hann dvelur hér aldrei heima um daga. — Hann
á einn dýrgrip, sem eg hef mest þráð að ná, en það
er töfraklæðið, sem hann flutti mig á hingað og
hægt er að láta svífa með sig yfir láð og lög, ef
ráðnar eru rúnir þær, er á það eru ritaðar. Veit
eg nú með vissu, að klæðið er geymt í rauða kisti-
5*