Morgunblaðið - 04.06.2020, Blaðsíða 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚNÍ 2020
✝ Rósar V. Egg-ertsson tann-
læknir lést á
Hrafnistu Sléttu-
vegi 26. maí sl.
Rósar fæddist í
Reykjavík 9. sept-
ember 1929. For-
eldrar hans voru
Eggert Kristjáns-
son söðlasmiður, f.
1878, d. 1946 og
Oddbjörg Jóns-
dóttir húsfreyja, f. 1895, d.
1941. Eldri hálfsystkini Rós-
ars samfeðra voru: Gunnlaug
Karlotta, f. 1905, d. 1990,
Kristján, f. 1908, d. 1983 og
Helgi, f. 1923, d. 1989, alsyst-
ir Rósars var Jóna Þórdís
Eggertsdóttir („Dísa systir“),
f. 1931, d. 1991.
Eftirlifandi eiginkona
hjúkrunarfræðingur, og
Gunnlaugur Jón, f. 1969,
maki Guðrún Þóra Bjarna-
dóttir kennari. Alls hafa Rós-
ar og Magdalena eignast 17
barnabörn og 25 barna-
barnabörn.
Rósar starfaði lengst af
sinni starfsævi á eigin tann-
læknastofu á Laugavegi 74 í
Reykjavík. Seinni hlutann í
samstarfi við Sigurð elsta son
sinn, auk þess sem Hulda,
Gunnar og Gunnlaugur hófu
sinn starfsferil þar.
Jafnframt kenndi Rósar við
Tannlæknadeild Háskóla Ís-
lands á árunum 1965-1978.
Rósar gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir Tannlækna-
félag Íslands, Lífeyrissjóð
tannlækna og Skandinavíska
tannlæknafélagið, sem of
langt mál er að telja upp hér.
Hann var gerður að heið-
ursfélaga í Tannlæknafélagi
Íslands árið 2007.
Útför Rósars fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 4. júní
2020, klukkan 13.
Rósars er
Magdalena Mar-
grét Sigurðar-
dóttir, f. 5. sept.
1932. Þau giftu
sig 6. nóv. 1954.
Eignuðust þau 5
börn: Dæturnar
Huldu Björgu
tannfræðing, f.
1958, maki Þór-
ólfur Jónsson,
sálfræðingur og
húsgagnasmiður, Ragnheiði
Erlu, efnafræðing og fram-
haldsskólakennara, f. 1962,
maki Gústaf Vífilsson verk-
fræðingur. Synirnir 3 eru all-
ir tannlæknar: Sigurður Egg-
ert, f. 1948, maki Dórothea
Magnúsdóttir hárgreiðslu-
meistari, Gunnar Oddur, f.
1956, maki Ásdís Helgadóttir
Elsku pabbi minn. Það er
skrýtið að kveðja. Yfir mann
hellist flóð af tilfinningum, heil
mannsævi undir. En upp úr
stendur þakklæti fyrir að þú
gafst mér lífið og minningar um
hlýjan mann með heitar og mjúk-
ar hendur. Það var alltaf stutt í
sprellið og okkur krökkunum
skemmt með sundferðum, útileg-
um, veiðiferðum, heimsóknum á
Kvíar og ógleymanlegum árleg-
um tannlæknaferðum. Eftir að ég
fullorðnaðist hef ég oft pælt í
hvernig það var hægt að ferðast
átta saman á einum gömlum
Land Rover í vikulöngum útileg-
um. Það voru tvö tjöld; þú,
mamma og við yngri fjögur í einu
tjaldi (með kór!) og afi Siggi og
amma Hulda í hinu (sem var hvítt
og botnlaust). Vindsængur fyrir
átta, svefnpokar fyrir átta, kodd-
ar fyrir átta, stólar og borð og
prímus til að elda hangikjöt, upp-
stúf, grænar, kartöflur og rauð-
kál, – það var ekkert slegið af í
matargerð hjá mömmu! Þú príl-
andi utan á Land Rovernum, kóf-
sveittur við að raða öllu á topp-
grindina í fína sérsaumaða
pokann. Ég man meira að segja í
hvaða peysu þú varst! Ógleyman-
legar ferðir. Síðan dandalaðist ég
á eftir þér í veiði í Elliðaánum
hvenær sem ég mátti og lærði af
þér að veiða. Þú og Jón Jakk að
spá og spekúlera um steina og
skugga og ummerki um laxa og
lítil stelpa að gleypa þetta allt í
sig. Við fórum líka að veiða í vötn-
um alls staðar sem því varð við
komið og þá komust væntanlega
veiðigræjur í bílinn líka!
Að alast upp í stórri fjölskyldu
eru forréttindi en við höfum
örugglega oft verið þungur pakki.
Mér er minnisstætt á unglingsár-
unum að einu sinni sem oftar
bráðvantaði mig buxur og spurði
pabba hvort ég mætti kaupa þær.
Pabbi fórnaði höndum og sagði:
„Það vantar alltaf einhvern buxur
í þessari fjölskyldu,“ og eftir það
kallaði hann okkur í anda afa
Sigga; „den byxlösa familien“. En
það var haldið vel utan um allan
skrílinn og okkur skorti aldrei
neitt. Mér fannst við vellrík og
pabbi og mamma skiptu með sér
verkum eins og vel smurð vél. Við
krakkarnir grínuðumst með á
seinni árum að pabbi og mamma
væru orðin samvaxin á mjöðm
vegna þess hve þétt þau þurftu að
standa saman og hve langt sam-
band þeirra hafði verið. Þau
kynntust fyrir 73 árum og barna-
börnin kölluðu þau kærustuparið
vegna þess hve hlý þau voru alltaf
hvort við annað.
Pabbi var vinmargur og ein-
staklega tryggur vinur. Hann og
Maggi Raggi brölluðu margt
saman og var góður vinskapur
með mömmu og pabba og Magga
og Dóru. Þau ferðuðust um allan
heim saman og einnig um landið
okkar góða.
Elsku pabbi minn. Nú ert þú
lagður af stað í þitt síðasta ferða-
lag og mín tilfinning er sú að þú
hafir verið alveg tilbúinn og það
hafi verið léttir að fá að fara.
Takk fyrir allt og allt.
Þín
Ragnheiður Erla
Rósarsdóttir (Raggý).
Það eru forréttindi að fá að
þekkja foreldri sitt í meira en 70
ár. Í mínu tilfelli helgast það af
því að aldursmunur okkar pabba
var einkar lítill. Foreldrar mínir
voru ung þegar þau kynntust og
afleiðingin var ég. Þegar þau
giftu sig var ég orðinn 7 ára og
minnist þess að hafa gengið um
beina í þeirri veizlu. Þá voru þau
búin að stofna heimili í kjallaran-
um á Bergstaðastræti 49, fjöl-
skylduhúsi mömmu. Fjölskyldu-
hús pabba var svo á Laugavegi
74. Þar réð Gunna frænka ríkjum
og hélt heimili fyrir pabba og
systkini hans, Helga og Dísu.
Fjölskylduhúsin, þessi tveggja og
jafnvel þriggja kynslóða heimili,
voru dásamleg fyrirbæri og
tengdu saman fólk á máta sem
eftirsjá er að. Ég átti meira að
segja tvö og fordekraður á báðum
stöðum. Fyrstu árin var pabbi
það sem nú myndi kallað helgar-
pabbi. Við lékum okkur saman,
leiruðum, fórum í ísgöngutúr í
Fjóluís á Vesturgötunni eða í bíl-
túr með Helga frænda. Við héld-
um áfram að leika okkur þegar
við báðir urðum stórir því við
deildum áhugamáli sem er
stangaveiðin. Þar er svo margs að
minnast að lítt verður upptalið.
En því verður ekki neitað að lax-
veiðin heillaði mest. Það eru önn-
ur forréttindi, að hafa í boði
pabba veitt í flestum beztu lax-
veiðiám landsins og veiðin oft æv-
intýraleg. En jafnvel á þeim tíma
þótti þetta dýrt sport og það áður
en græðgivæðingin náði yfir-
höndinni. Ég var orðinn fullgild-
ur með pabba á stöng strax fyrir
fermingu og treyst til að standa
mig. En lífið var ekki bara leikur.
Þegar ég ákvað að feta í hans fót-
spor og læra tannlækningar lá
beinast við að við settum upp
stofu saman sem við og gerðum.
Og hvar annars staðar en í fjöl-
skylduhúsinu á Laugavegi 74 þar
sem losnað hafði hæð. Og þar átt-
um við farsælt samstarf í 30 ár.
Pabbi var að mínum dómi frábær
fagmaður, vandvirkur og sann-
gjarn. Hann fylgdist vel með í
sínu fagi og hans beztu vinir voru
meðal tannlækna og skal þar
fremstan telja Magga Ragga en
vinátta þeirra var með fágætum
og voru þeir oft nefndir í sömu
andránni. En Rósar faðir minn
var líka fjölskyldumaður og vin-
átta hans og afa Sigga, pabba
mömmu, var einstök. Mamma
sagði að það þýddi ekkert að
skilja við pabba og fara heim til
mömmu „því Rósar yrði kominn
þangað á undan mér“! Þeir
veiddu saman, spiluðu ĺhombre
við kallana og ræddu málin yfir
glasi. Börnin nutu líka góðs af og
voru margar ferðirnar, bæði í
tjald og hótel. Eins og í öllum
samböndum skiptust á skin og
skúrir í hjónabandi þeirra
mömmu en ástin var alltaf til
staðar eins og glöggt mátti sjá
eftir að pabbi veiktist. Það var
eins og ungir elskendur hittust
þegar hún kyssti kallinn sinn í
sinni í daglegu heimsókn á DAS.
Eftir að veirufaraldurinn skildi
þau að missti hann endanlega lífs-
löngunina og kvaddi saddur lífs-
daga í friðsæld og ró. Hans verð-
ur ávallt minnst í hjörtum þeirra
sem kynntust honum af góðu
einu. Farðu í friði, pápi minn.
Far vel.
Sigurður Rósarsson.
Í dag kveðjum við elskulegan
tengdaföður minn, Rósar Vigfús
Eggertsson. Ég kynntist Rósari
fyrst árið 1994 þegar ég fór að
venja komur mínar í Hvassaleiti
13 um það leyti sem við Gunn-
laugur yngsti sonur hans hófum
okkar tilhugalíf. Heimilið þeirra
var einstakt, iðandi af lífi og nán-
ast alltaf fullt af fólki. Rósar var
fyrirvinnan og Malla sá um heim-
ilið. Samstarf þeirra var einstakt
og náið. Þau kynntust ung og
eignuðust fimm börn á 21 ári.
Hann var ríkur af börnum,
barnabörnum og barnabarna-
börnum og stoltur af stóra hópn-
um sínum. Rósar var mikill lax-
veiðimaður og naut þess að fara í
veiðiferðir um landið með börn-
um sínum og félögum. Hann var
farsæll tannlæknir og rak hann
nær alla sína starfsævi tann-
læknastofu á æskuheimili sínu á
Laugavegi 74. Rósar var mikill
nákvæmnismaður og fylgdi sinni
dagsrútínu. Hann hóf gjarnan
daginn á sundferð snemma morg-
uns og kom heim með nýbökuð
rúnstykki. Þá var hann tilbúinn
til að hefja sinn vinnudag. Í há-
deginu kom hann heim og borðaði
með heimilisfólkinu hádegisverð
á slaginu 12:30 og lagði sig í ná-
kvæmlega tuttugu mínútur. Þá
var hann tilbúinn að hefja seinni
hlutann af vinnudeginum.
Það var í raun mjög sérstakt
fyrir unga stúlku að kynnast
þessari fjölskyldu. Allir karl-
mennirnir voru tannlæknar,
Malla hafði starfað sem aðstoðar-
kona tannlæknis, ein systirin
tannfræðingur og svo ein sem
skar sig úr sem tók upp á því að
verða efnafræðingur. Eitthvað
hafa strákarnir dáðst að föður
sínum og hans ævistarfi þar sem
þeir allir þrír fetuðu sama farveg
í lífinu. Rósar var kærleiksríkur
maður, hann var ákveðinn og gat
einnig verið svolítið þrjóskur.
Hann hafði unun af því að hlusta
á tónlist og þá helst djass. Ég á
margar góðar minningar úr
Hvassaleitinu en þar leið mér
alltaf eins og ég væri heima hjá
mér. Rósar var gjafmildur og
naut þess að gleðja. Mér er t.d.
minnisstætt þegar hann laumaði
5.000 krónum í vasann minn og
sagði: „Gjörðu svo vel, Gugga
mín, nú hefur þú eitthvað til að
skrjáfa í.“ Rósari tengdapabba
þakka ég innilega fyrir að bjóða
mig frá fyrsta degi velkomna í
fjölskylduna. Það voru forréttindi
að kynnast honum og eiga hann
að og ekki hvað síst þegar ég
missti föður minn en þá var gott
að eiga aukapabba. Hann var
góður maður sem okkur öllum
þótti ákaflega vænt um, hann var
skemmtilegur og reyndist okkur
alltaf vel. Hann og Gulli minn
voru samrýndir feðgar og á milli
þeirra ríkti virðing, hlýja og vin-
átta. Rósar var heppinn maður,
hann átti gott líf og einstaka
eiginkonu sem stóð við bak hans
eins og klettur í blíðu og stríðu.
Við syrgjum ættföður fjölskyld-
unnar en þökkum um leið fyrir
allar góðu minningarnar sem við
áttum með honum í öll þessi ár.
Ég kveð að sinni mætan mann
sem átti stórt pláss í hjörtum
okkar allra. Þar til við hittumst
næst, þín tengdadóttir,
Guðrún Þóra Bjarnadóttir.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum, elsku Ossi
frændi eins og ég hef alltaf kallað
þig þótt þú værir ekkert skyldur
mér heldur tengdur mér sem
maðurinn hennar Möllu frænku,
föðursystur minnar. Síðustu daga
hafa ótal góðar minningar um þig
farið um huga minn en einnig
óendanlegt þakklæti fyrir allt
sem þið Malla hafið gert fyrir
mig.
Minningar mínar um þig eru
mjög tengdar fjölskyldunni enda
varstu mikill fjölskyldumaður en
þið Malla eignuðust fimm börn,
fjölda barnabarna og barna-
barnabarna og aldrei lognmolla í
Hvassaleitinu. Húsið var iðulega
fullt af fólki, bæði fjölskyldu, vin-
um og leikfélögum, og pláss fyrir
alla enda einstaklega skemmtileg
og samheldin fjölskylda. Við
matarborðið í hádeginu voru yfir-
leitt 10-20 manns en það var alltaf
nóg til handa öllum, allir vel-
komnir og mikið spjallað og
hlegið.
Þegar fjölskylda mín var ný-
flutt til Íslands og við bjuggum
hjá ömmu og afa á Bestó komst
þú gjarnan eftir morgunsundið
þitt með glæný rúnnstykki úr
Bernhöftsbakaríi og færðir
tengdaforeldrum þínum og ég
fékk svo far með þér í Ísaksskóla
á Landrover-jeppanum „Mallas
gamle tuffkassebil“. Það fannst
mér ótrúlega spennandi. Við
Raggý lékum okkur oft saman,
bæði í Hvassaleitinu þar sem ég
gisti mjög oft en einnig hjá ömmu
og afa á Bestó.
Þá man ég eftir ótal ferðalög-
um með ykkur út á land sem voru
fyrir mér algjört ævintýri en í
þessum ferðum fór ég til að
mynda á hestbak í fyrsta skiptið,
upplifði stóðréttir, stangveiði og
ótal margt fleira.
Gamlárskvöldin í Hvassa-
leitinu eru mér einnig ógleyman-
leg en þá var boðið upp á rjúpur,
endalausan lager af flugeldum
sem við krakkarnir máttum fara í
og skjóta upp fram eftir öllu og
þegar leið á kvöldið safnaðist
saman fólk á öllum aldri þar sem
allir skemmtu sér saman.
Þú varst mikill unnandi góðrar
djasstónlistar sem ég lærði að
meta í gegnum þína hlustun,
ástríðufullur veiðimaður, flugu-
hnýtingamaður og áttir góða vini
að enda maður með stórt hjarta.
Það er svo margt sem ég gæti
bætt við í þessum stutta pistli;
lomberkvöldin, fyrsti laugardag-
ur í mánuði en þessar minningar
geymi ég allar í hjarta mínu.
Mig langar í lokin til að þakka
þér og Möllu fyrir að taka mig inn
á ykkar heimili þar sem ég bjó í
mörg ár og aldrei varð ég vör við
að þú kæmir fram við mig á ann-
an hátt en börnin þín, gaukaðir að
mér pening ef ég var að fara út,
gafst mér knús þegar mér leið
þannig og umfram allt umhyggju
og lést mér finnast ég tilheyra
fjölskyldunni. Ekki veit ég hvar
ég hefði endað eða hvað hefði orð-
ið um mig ef ykkar hefði ekki not-
ið við. Mig dreymdi oft um að þú
værir „alvöru“ pabbi minn; það
hefðu hreinlega verið gerð ein-
hver mistök við úthlutun á börn-
um sem myndu verða leiðrétt
þegar hið rétta kæmi í ljós (dag-
draumar).
Elsku Malla, Eddi, Gunni,
Hulda, Raggý og Gulli og þið öll
hin, Ossi frændi var maður sem
gaf mikið af sér og hafði rúm fyrir
alla, söknuðurinn hlýtur að vera
mikill og hugur minn er hjá
ykkur.
Ágústa R. Jónsdóttir.
Árið 1971 fæddist agnarsmátt
stúlkubarn, þessi litla stúlka
fæddist öllum til mikillar gleði og
ánægju. Við foreldrar hennar átt-
um ekki samleið eftir fæðingu
hennar, en það skyggði aldrei á
samskipti hennar við sína yndis-
legu föðurfjölskyldu. Þar fóru í
stafni Rósar og Malla, og öll föð-
ursystkinin báru hana á höndum
sér. Hún komst næst því að vera
litla systirin í hópnum. Svona
innilegt samband kemur ekki af
sjálfu sér. Afi Rósar og amma
Malla voru eitt í því sambandi,
varla hægt að taka sér nafn ann-
ars þeirra í munn án þess að hitt
fylgdi með. Þar sem ég stundaði
nám á þessum tíma kom ekki
annað til greina en að Tinna litla
yrði pössuð af Möllu ömmu, en
slíkt var ekki gerlegt nema að
amma og afi stæðu bæði að baki
þeirri ákvörðun.
Árin liðu og ég eignaðist mína
fjölskyldu, sú fjölskylda var tekin
að jöfnu í fangið af Hvassaleitis-
fjölskyldunni. Eitt sinn vorum við
fjölskyldan mín tímabundið hús-
næðislaus, og þá var Tinnu ásamt
bróður sínum tekið opnum örm-
um í Hvassaleitinu, og höfðinginn
Rósar keyrði drenginn í skólann
og Malla útbjó nesti. Þetta er í
raun bara örsaga af öllum þeim
greiðum sem þau gerðu okkur.
En samlyndari hjón var ekki
hægt að hugsa sér.
Við Rósar urðum góðir vinir.
Ekki kom annað til greina en að
ég fengi tannlæknaþjónustu hjá
honum, og oft var það spaugilegt.
Þar sem hann var óforbetranleg-
ur húmoristi, var hann oft að
segja mér sögur af hinu og þessu
og klæddi þær sínum káta húmor
og ég með munninn fullan af
tækjum og tólum og gersamlega
ógerlegt að hlæja, það var oft kát-
brosleg glenna sem kom á andlit-
ið á mér.
Síðustu árin voru Rósari erfið,
hann var rúmliggjandi. En þá
komu sterku böndin þeirra Möllu
fram sem aldrei fyrr, hún sat
hvern eftirmiðdag hjá honum og
þau horfðu á fótbolta. Er hægt að
hugsa sér innilegra samband.
Nú þegar komið er að leiðar-
lokum er mér bæði skylt og ljúft
að þakka fyrir allt sem ljúfling-
urinn og húmoristinn Rósar gerði
fyrir mig og mína, það er ómetan-
legt og er vel varðveitt í hjarta
mínu. Og aldrei mun ég gleyma
hversu þétt þau stóðu við bakið á
mér og hjálpuðu mér þegar Tinna
var ennþá minni en hún er í dag.
Kæri Rósar, ég þakka þér
samfylgdina sl. 50 ár. Ég sé þig
fyrir mér úti í fallegri á, að kasta,
og svei mér þá ef ekki er einn
kaldur á bakkanum. Far þú í friði
og hafðu þakkir fyrir allt og allt.
Elsku hjartans Malla mín og fjöl-
skylda, ég veit þið haldið þétt
hvert um annað á sorgarstund,
þið eruð bara þannig fólk.
Hallbera Friðriksdóttir
(Halla).
Hláturinn, smitandi gleðin,
brosið, alltaf brosandi, þétt hand-
tak og faðmlag. Alltaf velkomin.
Æskuminningarnar eru ljúfar
og skemmtilegar. Rósar og
Magdalena eða Malla voru hluti
af lífi okkar systkinanna alla tíð,
það voru góðir tímar. Rósar og
Magnús Ragnar voru samstúd-
entar úr MR, bekkjarfélagar í
samheldnum bekk. Tannlækna-
deild HÍ, tveir í árgangi innsigl-
aði ævilanga vináttu þeirra félaga
en einnig vinskap eiginkvenn-
anna Möllu og Dóru. Hópurinn
stækkaði, börnin bættust við og
vináttan styrktist. Á hverju
sumri var farið í ferðalag á Bif-
röst eða Laugarvatn, í góðum fé-
lagsskap fleiri tannlækna og fjöl-
skyldna. Þvílík ævintýri, ekki síst
fyrir börnin, og tilhlökkunin
ávallt mikil.
Saman fóru þeir í framhalds-
nám í Svíþjóð með fjölskyld-
urnar. Það var búið þröngt á
stúdentagörðum en allir undu sér
vel. Samtímis í námi voru ástr-
ölsk hjón, upphafið að ævilangri
vináttu og heimsóknum milli
heimsálfa, tryggðin ómæld.
Ungu tannlæknarnir voru
framsýnir og í áratugi, allt frá því
lífeyriskerfið var stofnað, voru
þeir í stjórn Lífeyrissjóðs tann-
lækna. Rósar þar fremstur meðal
jafningja, talnaglöggur og ábyrg-
ur, samviskusamur og sanngjarn,
en Rósar var gjaldkeri lífeyris-
sjóðsins í 39 ár alls.
Börnin stækkuðu en vinahjón-
in héldu áfram að ferðast saman,
innanlands eða út fyrir landstein-
ana, jafnvel alla leið til Ástralíu
og Argentínu. Rósar las um
áhugaverða staði og skemmti-
lega, gerði ferðaáætlun. Allt gekk
vel enda skipulagið hjá Rósari á
ferðalögum sem öðru til fyrir-
myndar.
Þeir voru samtaka í lífinu,
deildu lífsskoðunum. Vinnudag-
urinn var langur en alltaf var
fylgst með nýjungum. Áratugum
saman hittust þeir reglulega
Amalgamhópurinn, Rósar,
Magnús, Jónas Thorarensen og
Arnar Bjartmars. Ætlunin var að
halda fyrirlestra um nýjasta nýtt
í fræðunum enda faglegur metn-
aður mikill. Fyrsta fyrirlestrin-
um var í sífellu frestað og verður
varla fluttur úr þessu.
Á sumrin var gjarnan farið í
laxveiði og synirnir oft með í för.
Rósar var mikill áhugamaður um
laxveiði og eitt sinn týndist flugu-
boxið en fannst fljótlega. „Þá féll
mér steinn frá hjarta“ skrifaði
Rósar til að þakka fyrir. Áletr-
unin var greypt á plötu og fest á
stein sem er nú við sumarbústað
fjölskyldu Magnúsar, þar voru
Rósar og Malla tíðir gestir og vel-
komin. Í bústaðnum er einnig
garðálfurinn Rósar sem gætir
innkeyrslunnar, hverjum öðrum
en þeim félögum hefði dottið
þetta í hug, en gleður okkur af-
komendur alla daga.
Magdalena og fjölskyldan voru
Rósari allt. Hann umvafði þau
kærleik sem var ríkulega endur-
goldinn. Magdalena var hans stoð
og stytta í lífinu allt fram á síð-
asta dag. Rósar var börnum sín-
um góð fyrirmynd, enda starfa
þau flest við tannlækningar en
hafa ekki síður erft glaðlyndi for-
eldranna.
Það er mikil gæfa að fara í
gegnum lífið með góða vini og
Rósar var svo sannarlega góður
Rósar V.
Eggertsson
Sálm. 86.11
biblian.is
Vísa mér veg þinn,
Drottinn, að ég
gangi í sannleika
þínum, gef mér
heilt hjarta, að ég
tigni nafn þitt.
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744