Morgunblaðið - 04.06.2020, Side 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚNÍ 2020
Í dag, 4. júní, eru
100 ár frá því Þór-
unn móðir mín
fæddist í Hvammi
við Fáskrúðsfjörð.
Hún var þriðja barn
foreldra sinna, Þur-
íðar Elísabetar
Magnúsdóttur frá
Hafnarnesi og Sig-
urðar Oddssonar frá
Hvammi. Þau höfðu
tekið við búi í
Hvammi þar sem
þau voru með kindur og kýr og
svo var róið til fiskjar þegar gaf á
sjó. Skólaganga mömmu var far-
skóli og þegar hún var 13 ára lauk
hún skólagöngu því kennarinn lét
hana taka fullnaðarpróf. Hann
sagði hana fullnuma og að hún
kynni fræðin ágætlega. Hún
reiknaði, las og skrifaði vel. Þetta
var mamma ósátt við og harmaði
alltaf þessi lok á
skólagöngu. Þá var
ekki annað en að
fara á vinnumarkað-
inn. Fór hún í vist á
ýmsa staði, aðallega
í heimahús, við mis-
jafnar aðstæður.
Þegar hún var á
Vattarnesi kynntist
hún mannsefninu,
Jóni Karli Úlfars-
syni, en þau voru
fermingarsystkin.
Búskapurinn hófst á Vattarnesi.
Þau leigðu á Steinhúsloftinu og
höfðu hálfa kú á móti Jóhönnu í
Tanganum. Pabbi var sjómaður
og var á síldar- og vetrarvertíð-
um. Mamma þurfti því að heyja
handa kúnni og sinna ýmsum
störfum utandyra sem innan.
Árið 1947 losnaði Eyri II úr
ábúð og flutti fjölskyldan þangað.
Bústofninn samanstóð af einni
kú, einni kvígu, einum kálfi og 30
ám. Pabbi keypti trillubát og nú
hófst búskaparbaslið. Á sumrin
var farið á sjóinn klukkan tvö að
nóttu. Mamma fór á fætur klukk-
an sjö, mjólkaði kúna og kom
henni í haga og krökkunum á fæt-
ur. Svo tók hún orfið og sló fram
undir hádegi. Henni beit vel í
morgunrekjunni. Svo tóku eld-
húsverkin við. Steiktar kleinur og
bakað brauð og kökur. Dagsverk-
inu lauk við að útbúið var nesti
fyrir næstu sjóferð. Eftir að salt-
fiskverkun hófst á Eyri sá
mamma alfarið um vinnsluna í
landi og fór fiskurinn alltaf í
fyrsta flokk.
Yfir sumarið voru vinnustúlkur
á Eyri og hugsuðu þær um börnin
og unnu þau verk sem til féllu.
Haustið 1955 var byggð heim-
arafstöð og létti það öll heimilis-
störf.
Nokkru seinna hófst bygging
útihúsa. Meðan á þessum fram-
kvæmdum stóð komu vinir og
ættingjar að hjálpa til. Þá voru oft
20 manns í mat og naut mamma
sín við eldamennskuna. Það var
alltaf hægt að bæta við fólki á
Eyri. Mamma var félagslynd og
gestrisin. Sambýlið við systkinin
á efri bænum var náið. Foreldrar
mínir eignuðust fim börn. Þau eru
í aldursröð: Ingigerður, Sigríður
Elísa, Úlfar Konráð, Elínbjörg og
Þóra Jóna, og eru afkomendur 42.
Mamma var mikil hannyrðakona
og var jafnvíg á sauma og prjón.
Ef hún átti lausa stund saumaði
hún út, flatsaum, kontorsting og
til eru margar krosssaumsmynd-
ir eftir hana.
Á sjötugsaldri breytti mamma
til og flutti til Hornafjarðar.
Systkinin í efri bænum voru farin
og búskapurinn hafði dregist
saman. Hún leigði sér íbúð og
hafði unun af að taka á móti gest-
um. Hún tók virkan þátt í félagi
eldri borgara, söng í kórnum og
fór í kórferðalög. Síðustu árin
dvaldi mamma svo á Uppsölum í
Fáskrúðsfirði og naut þar fram-
úrskarandi aðhlynningar.
Mamma lést 29. desember 2007
og hvílir hún í Kolfreyjustaðar-
kirkjugarði.
Blessuð sé minning hennar.
Ingigerður Jónsdóttir.
Þórunn
Sigurðardóttir
✝ Sigurbjörg Jó-hannesdóttir
fæddist 20. febrúar
1932 að Brekkum,
Mýrdal. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Boðaþingi,
Kópavogi, 19. maí
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Jónína
Helga Hróbjarts-
dóttir f. 1894, d.
1980, og Jóhannes Stígsson, f.
1884, d. 1934. Systkini Sig-
urbjargar: Jóhanna, f. 1919, d.
2014, Jóhannes Óskar, f. 1920,
d. 2012, Elín Ágústa, f. 1921, d.
2016, Guðjón, f. 1922, d. 2009,
Steingrímur, f. 1923, d. 1990,
Ásdís, f. 1925, d. 2007, Halldór,
f. 1925, d. 2016, Guðlaugur, f.
1927, d. 2012, Ólafur Ágúst, f.
1928, d. 2014, Sigurbjartur, f.
1929, og Jóhannes, f. 1933.
Eiginmaður Sigurbjargar var
Kristján L. Júlíusson, f. 30. júlí
1933, d. 6. ágúst 2013. Þau
ur sinnar yfir sumarið. Fór hún
aftur í sveitina sem hún unni
alla tíð og vann sem kaupakona
á bæjum í kring. Höfuðborgin
og vinkonurnar sem hún hafði
eignast þar toguðu hana til sín
og í kringum 18 ára aldurinn
flutti hún þangað alfarið. Var
hún þó alltaf dugleg að heim-
sækja æskuslóðirnar og halda
tengslin við systkini, maka
þeirra og systkinabörn sín sem
þar bjuggu enn. Í höfuðborginni
vann hún við ýmis afgreiðslu-
og þjónustustörf. Eftir að í
hjónaband var komið og börnin
komu hvert af öðru fór Sibba að
vinna á kaffihúsum og veitinga-
stöðum. Svo fór að hún tók að
sér að sjá um mötuneyti og
kaffistofur ýmissa fyrirtækja.
Lengst af og þar til starfsævi
lauk rak hún mötuneyti Land-
flutninga. Árið 1968 fluttu þau
Sigurbjörg og Kristján með fjöl-
skylduna í lítið einbýli í Skriðu-
stekk í Breiðholti sem þá var
nýtt hverfi í borgarlandinu. Þar
fékk Sibba sinn sælureit til að
rækta upp og varð hann henni
afar kær og örugglega mikil
sáluhjálp á erfiðum stundum
eins og við hjónaskilnað og and-
lát barnabarns síns. Útför fór
fram í kyrrþey 2. júní 2020.
skildu. Börn þeirra:
1) Adolf Örn, f. 6.
sept. 1952. Fv. m.
Súsanna R. Gunn-
arsdóttir, látin.
Þau eiga einn son,
eitt barnabarn og
tvö barnabarna-
börn. M. Guðrún
Ólafsdóttir, þau
eiga sjö börn, eitt
látið og fimm
barnabörn. 2) Grét-
ar, f. 8. maí 1955. Sambýliskona
Svana Björnsdóttir. Fv. m.
Kristín Valdimarsdóttir. Þau
eiga fjórar dætur og sex barna-
börn, þar af þrjú stjúpbarna-
börn að auki eitt ófætt. 3) Ósk,
f. 16. des. 1962. M. Guðmundur
Vilhjálmsson. Þau eiga tvö börn
og fjögur barnabörn. Fyrir átti
Ósk tvo syni. Þeir eiga tvö börn
hvor.
Sibba, eins og hún vildi láta
kalla sig, kom fyrst til Reykja-
víkur úr sveitinni strax eftir
fermingu til að gæta barna syst-
Elsku mamma mín, andlát
þitt bar hvorki brátt að né
skyndilega og það er skrýtin
staða fyrir dóttur að vera í að
bíða dauða móður sinnar en sú
var raunin og undir lokin hjá
þér var eins og lífið vildi ekki
sleppa af þér tökum. Vildi taka
allt frá þér sem þú hafðir að
gefa. Líklegast var það ekki líf-
ið sem tók heldur þú sem gafst.
Eins og þú varst vön, mamma
mín. Hugsaðir lítið um að
geyma hluta fyrir sjálfa þig.
Sem barn hef ég sennilega tek-
ið gjöfum þínum sem sjálfsögð-
um hlut en barnið fór að taka
eftir og þegar kom að ung-
menninu mér var mér stundum
ofboðið gjafmildin og hvatti þig
til að gefa sjálfri þér. Jafnvel
að vera dálítið eigingjörn.
Stundum tókst það en þá ein-
ungis í litlum mæli en það
gladdi mig og vonandi þig líka.
Við áttum ekki alltaf skap sam-
an, við tvær. Skilningur á lífi
hvor annarrar ekki alltaf til
staðar eins og gerist en með
auknum aldri og þroska jókst
skilningur minn, í það minnsta,
á þínu lífi. Eftir að ég varð sjálf
móðir hefur virðing mín fyrir
þér aukist jafnt og þétt. Að
vera fráskilin, einstæð móðir
fjögurra einstaklinga á breiðu
aldursbili var mikil áskorun
sem þú stóðst sannarlega undir
og þótt þú hafir bognað brotn-
aðir þú aldrei. Þú varst reynd-
ar aldrei sátt við orðið „ein-
stæð“ móðir því í þínum huga
varst þú „sjálfstæð“ móðir og
það varst þú sannarlega. Varst
heldur ekki mikið fyrir það að
„gaspra“ um þín mál og fór því
miður lítið fyrir sögum af
sjálfri þér í æsku, sem mér
þykir leitt því ég hefði viljað
vita meira um ungu konuna þig.
Þú vannst alla tíð mjög mikið
og var ég því fegnust þegar þú
tilkynntir að þú ætlaðir að
hætta um leið og ríkið leyfði.
Fannst þá að ég gæti kannski
fengið þig til að lifa og njóta
lífsins eins og mér fannst þú
eiga skilið.
Ekki sá lífið það þannig fyr-
ir, því lungun veiktust, en
blessunarlega náðir þú þér vel.
Þá bankaði annar fjandi á dyr
sem tróð sér inn í þitt líf og yfi-
rtók það smátt og smátt alveg,
yfir langt tímabil þar til ekkert
var eftir nema skelin og rétt
það. En það var þá, eftir að
fyrstu merki veikindanna gerðu
vart við sig og hömlur minnk-
uðu, að ég fékk meiri innsýn í
líf þitt sem var. Minnissjúk-
dómar eru erfiðir sjúkdómar að
eiga við því skapferli þess sem
þá fá breytist að einhverju eða
miklu leyti. Vinir og fjölskylda
kunna ekki að bregðast við
þessari nýju skapgerð, hræðast
og halda sig fjarri. Sennilega er
samt enginn eins hræddur og
sá sem veikist og sorgin hellist
yfir þegar kærir vinir og ekki
síst náin fjölskylda vitja ekki
lengur. Misskilningur er þó um
að „einstaklingurinn hverfi“ því
sálin er enn og karakterinn
líka. Það þarf aðeins viljann til
að sjá en sá sem ekki sér neitt
annað en erfiðan sjúkdóm miss-
ir af miklu. Eftir að ljóst var að
þú gast ekki búið lengur heima
var reynt að vanda mjög í vali á
framtíðarheimili fyrir þig. Þú
sagðir gjarnan: „Það er misjafn
sauður í mörgu fé.“ Við kom-
umst sannarlega að því að ekki
eru allir að vinna af sömu heil-
indunum innan heilbrigðiskerfi-
sins. Eftir fjögur erfið ár
fékkstu inni á Boðaþingi, þar
sem þér leið vel frá fyrstu
stundu. Þú varst elskuð og dáð
af starfsfólki og heimilisfólki og
höfðum við mæðgur myndað
þar góð tengsl. Virðingin og
mannelskan skein í gegnum öll
samskipti þann tíma sem þú
dvaldir þar og bar hvergi
skugga á. Orð fá ekki lýst
þakklæti mínu fyrir þessi tæpu
fimm ár sem þú fékkst að eiga
þar. Það er misjafnt hvað það
er sem skiptir fólk mestu máli í
lífinu.
Í þínu lífi voru það tengslin
við fólkið þitt, vítt og breitt,
börnin þín og ekki síst barna-
börnin þegar þau komu hvert
af öðru. Það var ljóst af öllu
sem þú gerðir en ekkert gaf
það skýrar í ljós en þeir ófáu
minnismiðar með nöfnum
þeirra sem þú skrifaðir þegar
minnið fór að gefa sig. Þú vildir
og reyndir að muna þau öll.
Nú þegar þú hefur kvatt
þessa jarðvist get ég yljað mér
við góðu stundirnar sem við
áttum saman, sem voru þó
nokkrar, sérstaklega síðustu
árin þín, við dans og söng eftir
að búið var greiða og gera þig
fína. Nú verður hárrúllunum og
þurrkunni lagt til hliðar um
ókominn tíma en Ellý og Villi
Vill verða alltaf velkomin í mín
eyru – og lái mér þá nokkur
þótt það renni eitt og eitt tár.
Takk fyrir allt. Hvíldu í friði.
Þín dóttir,
Rut.
Sigurbjörg
Jóhannesdóttir
Guðrún Stefanía
Jóhannsdóttir
✝ Guðrún Stef-anía Jóhanns-
dóttir fæddist 24.
desember 1921.
Hún lést 15. maí
2020.
Útför Guðrúnar
fór fram 28. maí
2020.
með glassúrnum og
ísblómin í kistunni,
það var eitthvað
sem klikkaði ekki
hjá henni.
Alltaf var gaman
að fá langömmu til
okkar um jólin og
eins þegar hún var
flutt til Keflavíkur
var gott að kíkja á
hana.
Hún var alltaf
stolt af okkur bræðrunum og
fylgdist vel með okkur, hvort sem
það var í skólanum, körfunni eða í
vinnunni. Ég vil þakka lang-
ömmu fyrir allt sem hún gerði
fyrir mig.
Hvíl í friði langamma Gunna.
Sigurður Hólm Brynjarsson.
Ferðirnar í
Bakkakot til lang-
ömmu voru margar,
fyrsta sem ég gerði þegar ég kom
til hennar var að setja vídeóspólu
í tækið; Tinni og leitin að gull-
krabbanum, það var aðalspólan!
Ég hjálpaði til við að setja niður
sumarblómin og kartöflur og við
tíndum ber af trjánum til að gera
sultu. Svo voru það snúðarnir
✝ Ólafur Finn-bogason var
fæddur 11. júní
1951.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 11. maí 2020.
Foreldrar hans
voru þau Finnbogi
Ólafsson og Hulda
Bjarnadóttir, bæði
látin.
Ólafur var fjórði
í röðinni af sjö systkinum.
Látin eru Friðþjófur Trausti
og Ingibjörg.
Eftirlifandi eru Valdís, Sig-
ríður, Stefán og Trausti.
Ólafur giftist Svölu Sig-
tryggsdóttur, slitu þau sam-
vistum.
Sonur þeirra er Arnar Þór,
maki Adda Magný Þorsteins-
dóttir. Börn þeirra eru Linda
Björk, Arnar Máni, Sóldís Svala
og Steinunn María.
Eftirlifandi sam-
býliskona Ólafs er
Rannveig Ósk Agn-
arsdóttir. Börn
hennar og fóst-
urbörn Ólafs eru
Lena Haralds-
dóttir, maki Sveinn
Arnar Reynisson.
Börn þeirra eru
Reynir Már, Örvar
Þór og Viktor Örn.
Barnabarn er Ynja Sif, dóttir
Örvars.
Valgeir Ólafur Flosason,
maki Karen Svendsen. Börn
þeirra eru Flosi Óskar og Stef-
anía Ósk.
Ólafur fékkst við ýmis störf
svo sem bílamálun, bílstjóri hjá
Kynnisferðum og síðustu árin ók
hann leigubíl hjá Hreyfli.
Útför Ólafs fór fram í kyrrþey
frá Guðríðarkirkju 25. maí 2020.
Í Vættaborgunum er sorg í
okkar hjörtum því elsku besti
Óli okkar er farinn og kemur
ekki oftar til okkar. Óli, vinur og
fjölskyldufaðir, hefir lagt í sína
hinstu ferð, það mun verða tóm
eftir hjá okkur öllum sem nutum
samvista hans. Sennilega einn
mesti húmoristi sem við höfum
kynnst og það var með sögurnar
hans sem glöddu okkur svo mik-
ið að hann var aldrei að reyna að
vera fyndinn, hann bara var það.
Það voru sögur úr leigubílavinn-
unni og hverju sem var og það
var nú þannig að þegar Óli kom
inn úr dyrunum hjá okkur þá
komu strákarnir niður til að
hlusta á þessar skemmtilegu
sögur og svo var hlegið og hlegið
og þá brosti Óli því hann vissi að
hann var búinn að kveikja ein-
hvern neista sem bindur fólk
saman. Svo voru sveitasögurnar
frá barna- og unglingsárum sem
hann gat gert svo spaugilegar og
skemmtilegar.
Svo voru allar ferðirnar upp í
bústað við Flúðir og ógleyman-
legu ferðirnar til Spánar þar
sem við vorum öll saman og nut-
um. Þá eru stundirnar þegar við
komum til ykkar og þið báruð
fram veislumat fyrir okkur og
setið var yfir spjalli tímunum
saman. En lífið er bara svona,
góður vinur, afi og langafi er far-
inn og við ornum okkur við
minninguna um góðan mann,
sem lifði að mörgu leyti mest
fyrir aðra, okkur. Það sem við
getum í sorginni er að hugsa um
það sem Óli gaf okkur öllum,
sem verður aldrei af okkur tekið.
Elsku mamma, Ranna og
amma, þú varst heppin að kynn-
ast þessum góða manni og færa
okkur hinum hann inn í fjöl-
skylduna, það kemur enginn í
staðinn fyrir hann en minningin
verður okkar skjól á komandi
tímum.
Við vitum að Óli mundi ekki
vilja að við mundum hryggjast
um of og verða leið, heldur
minnast hans sem mannsins sem
sagði sögur og kveikti gleði og
veitti traust.
Við setjum hér ljóð í lokin frá
afa og langafa, Hirti Gíslasyni,
sem heitir Sorgarauður og segir
að í sorginni liggi auður minn-
inga okkar um góðan mann.
Við eigum margt sem aldrei, aldrei
deyr
þótt okkur brygðist fjögurra laufa
smárinn.
Að sorg er auður sannast vita þeir
er sjá hið liðna best í gegnum tárin.
Og jafnvel þótt við mættum brjóta
blað
og byrja að nýju ævi vora að skrifa
þá myndi oss á svipstund sannast það
að sorgin gistir þá er fegurst lifa.
Og löngu fyrr en okkur órar flest
við erum þrotin, horfin viðnámsárin
en kvíðum – þó að garði beri gest
sem græðir mein og þerrar
sorgartárin.
Við söknum þín mikið og
þökkum óendanlega mikið fyrir
allt.
Lena, Sveinn, Reynir
Már, Örvar Þór, Viktor
Örn og Ynja Sif.
Ólafur
Finnbogason
Minningarvefur á mbl.is
Minningar
og andlát
Vefur þar sem er sameinað efni sem snýr að
andlátum og útförum. Þar eru birtar andláts-,
útfarar- og þakkartilkynningar sem eru að-
gengilegar öllum en auk þess geta áskrifendur
lesið minningargreinar á vefnum.
  
 


 
 þjónustuaðila sem aðstoða þegar andlát ber

  




 
ætlaðar aðstandendum við fráfall ástvina.
www.mbl.is/andlát
Aldarminning