Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1904, Qupperneq 43

41
1902
reglur. Samgöngubanni þessu var hlýlt mjög kostgæfilega, og barst því veikin ekkert
út. SóttnæmiÖ áleit ég, að hefði borizt úr mjög lélegu vatnsbóli, og bannaði ég því
að nota það framvegis.
Eyrarbakkahércið: Það má heita, að árlega sé taugaveiki einhvers staðar i Öl-
fusi, og breiðist hún þar út, þótt bannaðar séu samgöngur þar sem annars staðar, en
því er auðsjáanlega ekki hlýtt.
Keflavíkurhérað: Taugaveikin, sem á fyrra ári hafði gengið i Grindavík, hélt
þar enn áfram þetta ár, 3 fyrstu mánuðina. í maí veiktust 2 börn, sitt á hvorum bæ i
Keflavík, en voru bæði einangruð, svo að ekki varð af útbreiðslu. í septembermánuði
veiktist stúlka af taugaveiki á Vatnsleysu og dó. Barst veikin þaðan að Flekkuvík
uieð manni þaðan, sem hjálpaði til að kistuleggja stúlkuna. í september kom og 1
tilfelli fyrir af taugaveiki í Garði.
7.—8. Blóðsótt og iðrakvef (dysenteria, cholerine & cat. intest. acut.).
Hér er svipað að segja og árið áður, að þessum sóttum er ruglað saman á far-
sóttaskránum, en samt minna en þá var, því að nokkrir læknar, er töldu blóðsóttar-
tilfellin með iðrakvefi árið áður, skipa þeim nú í sinn flokk. Voru því nálega helm-
ingi fleiri skráðir með blóðsótt þetta ár en árið á undan (228 nú, 115 þá), en aftur á
móti voru nú mun færri skráðir með iðrakvef (1017, en 1345 árið áður).
Læknar láta þessa getið:
ísafjarðarhérað: Mest bar á dysenteria (135 tilfelli) í janúar, febrúar og marz.
Tilfellin virtust koma upp í mörgum stöðum i einu, sum allslæm. Ekki vissi ég þó
til, að neinn dæi úr þessum kvilla.
Blönduóshérað: Blóðkreppusótt stakk sér allvíða niður suma mánuðina, eink-
um í marz—júní og aftur um haustið í október. Hagaði veikin sér líkt og þegar hún
gekk hér árið áður og lagðist allþungt á suma, sem fengu hana. Lágu flestir rúmfast-
lr 7—10 daga, og fylgdi veikinni mikil hitasótt, slen og magnleysi. Flestir höfðu
hlóðniðurgang lengur eða skemur í veikinni, en þó komu fyrir tilfelli eigi allfá, sem
hlóðniðurgangs varð eigi vart, enda voru í þeiin tilfellum flest symptom vægari, þótt
eg sé eigi í vafa um, að þau beri að teljast til sömu sóttar, er þess er gætt, að þau
komu fyrir á sömu heimilum og ,,ty]>isk“ tilfelli og á sama tíma, því að enginn vafi
er á því, að veikin er mjög sóttnæm. Oftast byrjaði veikin með uppsölu, sem hélzt
I—2 daga, sjaldan lengur. Verkir voru oftast miklir og nálega ávallt miklir tenesmi.
Akureyrarhérað: Dysenteria sú, sem ég hef lýst í ársskýrslu minni árið 1901,
er enn á ferðinni í héraðinu, en sýnist þó fara rénandi, svo að vonandi er, að hún
verði ekki innlend. Ekki hef ég orðið jiess var, að hún tæki á ný þau heimili eða
uienn, sem áður hafa haft hana. Veikin hefur hagað sér nákvæmlega eins og ég hef
fyrr lýst í síðustu ársskýrslu.
Húsavikurhérað: Um miðhluta ársins gekk hér maga- og garnakvef mjög slæmt.
Sótt þessi lagðist miklu þyngra á en garnakvef gerir venjulega og hagaði sér á sum-
Ul,i sjúklingum talsvert öðruvísi. Þólti mér einkennilegast við veikina, hve mikið bar
á colilis. Á nokkrum sjúklingum (6, er ég sjálfur skoðaði) hagaði veikin sér nauða-
hkt því, sem dysenteriu er lýst, og varaði 3—4 vikur. Á þeim öllum hafa eflaust komið
sár í colon. Þeir 2 sjúklingar, sem dóu, voru í þessum flokki.
6