Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1904, Blaðsíða 50

1902
48
voru samfara höfuðverkjarköst. Málfærið fór nú að verða þvöglulegt, óljóst, nef-
rnælt, kokvöðvarnir máttlitlir, og' vildi honum svelgjast á. í köstunum fékk hann
toniska og kloniska krarnpa hæði í hálsvöðvana og útlimina og missti oft meðvitund
í köstunum. Sjónin varð sljórri, en þó allgóð. Honuin hætli við að sorlna fyrir aug-
um, ef hann reyndi lil muna á þau. Heyrn, lykt, smekkur og hörundstilfinning í
máttlausu limunum hélzt óskert. Uppköst fékk hann öðru hvoru, en þó ekki mjög
títt. Andlega breytlist hann tiltölulega lítið, en varð þó nokkuð gleymnari, átti erfitt
með að beygja sum orð rétt og varð að hætta öllu náini, lestri o. s. frv., en annars
talaði hann af fullri greind um flesta hluti eða alla. Þegar hann kom hingað, hafði
hann farið sjóleið austan iir Hornafirði og versnaði töluvert síðustu dagana. Hann
var því mjög lauslega rannsakaður á undan skurði, því að mér þótti periculum in
mora. Hann hafði máttleysi það, sem að framan er lýst, typiskt spastiskt, nokkra
vöðvarýrnun á vinstra handleg'g og' fæti, en ekkert tilfinningarleysi, greinilega
facialislömun vinstra rnegin, nokkurn exopthalmus á báðum augum, en meiri á því
vinstra, pupillur jafnstórar, reagera vel. Reflexar auknir á v. útlimum. Opthalmo-
skopi ekki gerð af ótta við krampa. Hauskúpan var auðsjáanlega óeðlilega stór, eink-
um sýndist hægri helmingur hennar bunga út, mest framan til við eyrað og fyrir
ofan það, nokkru fyrir framan sulc. centralis. Á rökuðu höfðinu fannst, að beinið lét
undan á þessu svæði, er fast var á það stutt. Eg gerði síðan trepanatio og tók hurtu
þann hluta beinsins, sem þynnstur var. Innan við beinið lá þunnt ischæmiskt lag af
dura, að því er ég hélt, og' þá tók við stór einhólfaður sullur. Með töluverðum erfið-
leikum náði ég' sullhúsinu út. Það var svo haldlaust og meirt, að ég hef aldrei vitað
þess dæmi á sullum annars staðar. Vissu hafði ég' ekki fyrir því, að allar tætlur af
því hefðu náðzt. Holið eftir sullinn var ótrúlega stórt, og' sýndist svo sem sullurinn
hefði tekið upp mest allt rúmið innan í hálfri hauskúpunni. Ég' gat ekki komið því
við að rnæla vökvann í sullinum, en ég get tæplega haldið, að hann hafi verið minna
en 500 grömm. Ég hafði kviðið því, að þetta stóra hol myndi seint fyllast, og' vissi
varla hvað við skyldi gera, því að hauskúpan var nærfellt tóm annars vegar. Ur
þessu greiddist þó af sjálfu sér, því að á nokkrum dögum blés heiiinn svo sundur
(vatn í ventriculus?), að holið fylltist algerlega, en þá kom annar erfiðleiki, þ. e. yfir-
vofandi prolapsus cerebri. Þrýstingurinn var svo mikill, að kúla, sem mjög erfitt var
að halda í skefjum, bungaði út í gegnum trepanationsgatið. Þrátt fyrir allt þetta sáust
engin önnur symptom heilaþrýstings á drengnum. Seint og síðar meir hætti þessi
áleitni, og við burtför hans var gatið gróið, örið dregið lítið eitt inn á við og allt í
g'óðri reg'lu.
Eyrarbnkkahérað: Af sullaveiki hef ég i ár séð 19 tilfelli (17 skráð) þar af 10,
sem mér var kunnugt um áður, en 9, sem ég' hef eigi séð eða tilfært á sjúkraskráni
fyrr. Því miður er talsvert til af sullaveiki í þessu héraði enn þá, enda er þrifnaði
mjög ábótavant, en þó þykjast menn gæta varúðar við hunda.
Keflavikiuhérað: Sullaveikin er enn við lýði. Tilfellin, sem koma fyrir árlega,
fækka ekki, en fjölga heldur, og er þó dyggilega unnið að lækningu hunda í héraðinu.