Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1904, Qupperneq 101

99
1904
allir. Raunverulegur fjöldi holdsveikra á landinu var í árslokin 1904 samtals 145. Þar
af voru 58 í holdsveikraspítalanum í Laugarnesi og 87 utan spítalans. 78 höfðu lík-
þrá og 67 limafallssýki. Karlar voru 85, konur 60. — Um talningu lioldsveikra og
leiðréttingar próf. Sæm. Bjarnhéðinssonar á þeim vísast til Heilbrigðisskýrslna 1901.
Samkvæmt hinum leiðréttu tölum er gerð þessi
Tafla er sýnir íjölda holdsveikra 1896 og 1901—1904.
1890 1901 1902 1903 1904
Á holdsveikraspílala . . » 61 61 63 58
Utan holdsveikraspítala . 237 108 102 95 57
Samtals . . 237 169 163 158 145
Taflan sýnir, að holdsveiku fólki hefur fækkað um 92 á 8 ára bilinu frá árs-
lokum 1896 til ársloka 1904.
Héraðslæknirinn í Vestmannaeyjahéraði getur Jiess, að konu þeirri, er hann gat
um með holdsveiki í síðustu skýrslu (sjá Heilbrigðisskýrslur 1903), „virðist nú vera
batnað".
5. Sullaveiki
Sjúklingafiöldi 1901—1904:
(echinococcosis).
1901 1902
Sjúklingar
113 141
1903 1904
124 83
Tala skráðra sjúklinga Jietta ár er miklu lægri en árin á undan frá aldamótum.
Er hvort tveggja, að margir hafa læknazt Jiau ár, og sennilega hefur sjúklinguin farið
fækkandi vegna aukinnar varúðar í umgengni við hunda.
Hundalækningar svo nefndar eru víðast taldar í góðu lagi eða sæmilegu, þar
sem á þær er minnzt, en hvort þær hafa átt verulegan þátt í fækkun sullaveikissjúk-
linga fyrr né síðar, er vafamál. Sumir af héraðslæknum hafa fyrr og síðar látið í
Ijós efa um það, og er gerð góð grein fyrir ástæðum til þess efa í aðalskýrslu héraðs-
læknisins í Berufiarðarhéraði. Þar segir svo: Hundalækningar fóru nokkurn veginn
reglulega fram. Um árangur þeirra vita menn enn þá lítið. Þó að sullaveiki á mönn-
inn fari líklega heldur minnkandi í landinu, þá geta verið og eru sjálfsagt til þess
fleiri orsakir heldur en hundalækningarnar, l. d. aukin þekking á veikinni meðal
almennings, betri þrifnaður o. s. frv. Einu Jiykist almenningur hafa tekið eftir, sem
ekki eru nein meðmæli með hundalækningunum, og' það er, að höfuðsótt og' yfir
höfuð sullaveiki í sauðfé hafi heldur farið í vöxt, eftir að farið var að „lækna“ hund-
ana. Ég skal nú láta það með öllu ósag't, hvort Jietta er nema hugarburður manna,
en svo mikið finnst mér ég geta fullyrt, að sauðfé er engu minna sollið nú en áður
var, einkum það, sem gengur nálægt bæjum á vorin eða sumrin (t. d. heimagangar).
Þetta er atriði, sem vert er að gefa gætur, því að sullaveiki í sauðfé ætti að vera góð
raun um það, hvort hundarnir eru bandormaveikir eða ekki. Fari sullaveikin í sauðfé