Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1953, Qupperneq 199

— 197 —
1953
vegna gruns um þjófnaS, og 12. marz
er varðhaldstími hans framlengdur,
roeðfram vegna þess, að grunur leikur
að hann hafi neytt eiturlyfja og
þannig rofið skilyrði þau, er sett voru
fyrir lausn hans úr öryggisgæzlu árið
1951. Þá var og kveðinn upp úrskurð-
ur um, að gerð skyldi á honum geð-
rannsókn að nýju. Var ég beðinn að
framkvæma þá athugun og voru máls-
skjölin send mér 23. marz s. 1.
Rannsókn mín á heilsufari R. fór
að þessu sinni fram á tímabilinu 25.
Warz til 9. apríl 1954. Á þessum tíma
átti ég þrisvar viðtal við hann á dval-
arstað hans í hegningarhúsinu. Auk
Þess sem ég leitaði mér upplýsinga i
málsskjölum, átti ég tal um hann við
yfirfangavörð, unnustu hans, eftirlits-
mann og lækni.
Með dómi Hæstaréttar 27. júni 1951
var R. F. K. leystur úr öryggisgæzlu
til reynslu með þeim skilyrðum, að
honum væri skipaður eftirlitsmaður,
tryggður samastaður og starfi, og hann
héldi sér algerlega frá nautn eitur-
lyfja.
Skömmu eftir að hann var látinn
}aus, fékk hann að eigin sögn bygg-
ingarvinnu og vann hjá sömu hús-
bændum um nokkurra mánaða skeið,
en var ásamt fleirum sagt upp, er
vinna dróst saman. Varð hann þá at-
vinnulaus um tima, en komst síðan að
hjá byggingarfélaginu ... h.f., þar
sem hann vann í tæpt ár. Missti hann
tá atvinnu, er verkamönnum þar var
fækkað. Eftir það vann hann í ígripa-
vinnu við höfnina, komst að i sand-
námi og grjótnámi bæjarins um tíma,
ienti aftur í vinnuhraki, unz hann
fyrri hluta árs 1953 fékk vinnu við
Sogsvirkjunina, en þar hætti hann i
aprilmánuði vegna tognunar í baki.
Rekk hann þá i meðferð hjá ...,
lækni. Sumarið 1953 vann hann eitt-
hvað við byggingu sendistöðvar á
Rjúpnahæð, en telur sig hafa þolað
illa erfiðisvinnu vegna bakverkjar.
Siðastliðið haust og það, sem af var
vetri, er hann var tekinn fastur, mun
hann lítið hafa unnið, nema dag og
dag, en segist þó hafa leitað fyrir sér,
111 • a. á Keflavikurflugvelli.
í viðtali við mig viðurkennir hann,
að sjálfur eigi hann máske sök á þessu
atvinnuleysi i seinni tið. Farast hon-
um orð um það á þessa leið: „Það
hafði valdið mér nokkrum vonbrigð-
um að vera húsnæðislaus með fjöl-
skyldu mina (vorið 1953) og verða
að senda ... son minn frá okkur, þá
nýlega 6 mánaða gamlan. Það má þvi
vera, að ég hafi af þessum ástæðum
og sökum lasleika i baki og að mér
slóð alltaf til boða að borða hjá föð-
ur mínum án endurgjalds, ekki verið
eins drifandi með að útvega mér at-
vinnu sem ávallt fyrr, en ég hafði þó
margsótt um vinnu á Keflavikurflug-
velli, en ekki fengið svar enn.“
Fyrsta misserið eftir að R. var laus
látinn, bjó hann einhleypur, en í jan-
úar 1952 fór hann að búa með unn-
ustu sinni, H......og áttu þau heima
i ..., þar til þeim var sagt upp því
húsnæði í maí 1953. Urðu þau þá að
hætta við sambúð vegna húsnæðis-
skorts og senda barn sitt frá sér vest-
ur á Snæfellsnes til móður H. ...
Eftir það bjó R. sem einbýlingur og
flutti úr einum stað í annan.
H. . .. kveðst liafa kynnzt R. í sept-
ember 1951, og í janúar árið eftir hafi
þau farið að búa saman. Féll henni
vel við hann. Segir hún, að hann hafi
verið jafnlyndur og skapgóður heima
fyrir, frekar ræðinn og skemmtilegur
og hugulsamur heimilisfaðir, einkum
eftir að barnið fæddist. Hann hafi
unnið svo til að staðaldri og verið
reglusamur. Telur hún hann vera lítið
gefinn fyrir áfengi og kveðst aldrei
hafa séð hann drukkinn. Ekki segist
hún hafa orðið þess vör, að hann
neytti annarra eiturlj'fja.
Aðspurð segir liún, að sér þyki
vænt um hann, og bætir við, að sér
finnist hann eiginlega aldrei hafa átt
neinn að. Þá tekur hún og fram, að
hún hafi aldrei heyrt R. tala illa um
nokkurn mann.
Eftir að þau hættu búskap, virtist
koma los á líferni R., og hann hætti
reglubundnu starfi. Áf eðlilegum á-
stæðum sáust þau sjaldnar, en hafa
þó alltaf hitzt öðru hvoru. Segir H.,
að það séu vonir þeirra beggja, að
þeim takist að fá húsnæði, svo að þau
geti farið að búa saman á ný.
L