Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2010, Side 31

Byggðin sem hvarf
vildi ekki fara fram úr Magga í þessu, heldur
skyldum við standa jafnir um buxnaeign.
Er ekki að orðlengja það, að jafnaðarstefna
mín var að engu höfð og uppreisnin brotin
á bak aftur, m.a. með fortölum Guðríðar í
Vindheimi, en heita mátti að mér hrysi hugur
við í hvert sinn sem ég fór í þessar buxur
og var því fegnastur þegar ég hafði vaxið
upp úr þeim. Marga flíkina hef ég eignast
um dagana, en engan fatnað man ég betur
en vandræðabuxumar sem þær góðu konur,
móðir mín og Guðríður Hjálmarsdóttir, tróðu
upp á mig með ofbeldi haustið 1932!
Þegar minnst er á fjölskyldu Halldórs
Asmundssonar og Guðríðar man ég svo langt
að hafa heyrt talað um Ásmund í Vindheimi
án þess að ég sæi hann nokkru sinni. Minn-
ingin um Ásmund er helst sú að einhverju
sinni vorum við böm að leik á götunni neðan
við Bjarg og gengur þá sóknarpresturinn, sr.
Jakob Jónsson, fram hjá á inneftirleið. Þarna
voru fullorðnir nærri og létu þau orð falla að
presturinn væri víst á leið inn í Vindheim að
hitta Ásmund. Þetta festist mér í minni fjög-
urra ára snáða. Ásmund þekktu auðvitað allir.
Hann var býsna gamall að árum og bjó hjá
Halldóri syni sínum og Guðríði. Síðar vissi
ég að Ásmundur lá þá banaleguna.
Ásmundur Jónsson fluttist yfir til Norð-
fjarðar, að því er segir í manntali, árið 1899
með konu sinni Þórunni Halldórsdóttur og
settust þau að í Vindheimi. Áður höfðu þau
búið í Hellisíjarðarseli, en þar áður á Karls-
stöðum í Vöðlavík. Þau voru þá um fímm-
tugsaldur og fylgdi þeim hópur myndarlegra
barna sem öll voru fullorðin eða vel á legg
homin. Átti þessi stóri barnahópur eftir að
setja svip sinn á norðfírska byggð svo og
afkomendur þeirra í marga ættliði eins og nú
er komið sögu á 21. öld. Má með sanni segja
að þau Ásmundur og Þórunn í Vindheimi
væru kynsæl hjón. Ekki fór hjá því að ég hafði
talsverð kynni af bömum þeirra, því að þau
voru flest á Norðfirði og á besta aldri þegar
Elías Jónasson og Þórunn Björg Björnsdótíir, Vindheimi.
Ljósmyndari ókunnur. Eigandi myndar: Sigrún Kristín
Þorsteinsdóttir.
ég fer að muna eftir mér. Þetta var glaðsinna
fólk og alúðlegt, vel gert og félagslynt. Eg
held að þessarar ættarfylgju gæti enn í dag,
enda er það mín reynsla. Mér er sérstaklega
minnisstætt, hversu Sigurjón Ásmundsson og
Lárus Ásmundsson viku ævinlega góðu að
mér drengnum, þegar ég mætti þeim á götu, að
ógleymdum Þorleifi í Naustahvammi og Hall-
dóri í Vindheimi. Prúðmennska og góðvild
þessara manna stendur mér ljóslifandi fyrir
sjónum. Það lof eiga fleiri skilið.
En nú er komið að því að geta nánar fólks-
ins í útparti Vindheimshúss, Elíasar Jónassonar
og Þórunnar Bjargar Björnsdóttur og barna
þeirra. Þessi tjölskylda er mér minnisstæð,
þó ekki væri ég þar neinn heimagangur og
þekkti fólkið mismikið. Þórunni Björgu þekkti
ég bara í sjón, en Elíasi var ég snemma mál-
kunnugur, enda var þeim pabba vel til vina og
29