Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2010, Qupperneq 46

Múlaþing
húsum. Þama voru gjaman barnaljölskyldur,
svo að barnaskarinn á Bjargstorfunni var oft
stór, hópur leiksystkina ærið fjölmennur. Þótt
krepputími bernsku minnar hafi þrengt að
kjörum alþýðu manna, vantaði ekkert á að
bömin væni lífsglöð og félagslynd. Leikvöllur
okkar var nálega allt land milli ijöru og fjalls
og bamaleikirnir býsna fjölbreyttir og oftar
en ekki heimatilbúin spunaverk, en eitthvað
mismunandi eftir kyni og aldri.
Þegar minnst er á bamaleiki okkar væri
vissulega ástæða til að gera því máli betri
skil en hér verður gert. Það er frásagnarefni
út af fyrir sig. Þegar til á að taka man ég ekki
nógu glöggt að lýsa þessum leikjum svo vel sé
nenra hvað mikið var um alls konar boltaleiki,
smáboltaleiki sem kalla mætti, því leikur með
fótbolta og handbolta var ekki mikið tíðkaður
nema í skóla eða hjá Þrótti. En okkur skorti
aldrei tilefni til leikja og afþreyingar. Sem
leikvöllur er „Sandurinn“ (Ormsstaðasandur)
mér ofarlega í huga, en hann myndaði fallegan
sveig fyrir botni (jarðarins. Sandurinn var
afbragðsgott útivistarsvæði og veitti margs
Bjarg 1949. Eigandi myndar: Skjala- og myndasafh
Norðjjarðar.
konar möguleika til afþreyingar, einkum á
vorin og sumrin. Innan við Sandinn var Leiran
sem var heimur út af fyrir sig. A Leiranni
gætti flóðs og fjöru. Norðfjarðará rann í far-
vegi sínum sunnan megin hennar og árósinn
nokkuð breiður og djúpur. Var árabátum fært
inn undir Grænanes. Þegar ég fór að stálpast
að ráði um og eftir fermingu og hafði ráð á
skektu og bjargbát (með seglum) sem til-
heyrði útvegi föður míns var það leikur okkar
Guðmundar Björgúlfssonar (öðmm fremur)
að róa á skektunni inn á Leiru, en sigla á
bjargbátnum, ef gott var leiði, á fírðinum en
aldrei langt undan landi og höfðum þá Bjargs-
bryggjuna sem byrjunarreit og lokahöfn. Eitt
árið, líklega sumarið 1941, hafði ég aðstöðu
til að leika mér nokkuð á kajak, sem ég man
ekki hver átti og hringsólaði á honum við
Gúanóbryggjuna, og fleiri guttar komu við
þá sögu. Færeysku skúturnar lágu mikið við
bryggjuna og fylgdust Færeyingarnir með
þessum kajakróðrum okkar. Þá kom það fyrir
eitt sinn að mér varð á að hvolfa kajaknum og
varð að grípa til sunds, enda var ég flugsyndur
þá, hafði lært í sundpolli inni á Sandi og æft
mig í sjónum þar og heima við Bjargsbryggj-
una. Sundlaugin í Neskaupstað var þá enn ekki
til, en sund lærði ég hjá Þórami Sveinssyni
á Kirkjubóli (síðar á Eiðum) sumarið 1937.
Ekki var ég mjög langt frá landi en á mann-
drápsdýpi. Færeyingarnir lustu upp ópi, en
létti þegar ég tók sundtökin og dró kajakinn
með á sundinu upp í fjöru og varð ekki meint
af. - En nú, þegar þessi endurminning er rituð
eftir 68 ár, kann ég ekki lengur sundtökin eins
og á sannaðist þegar mér var ráðlagt að synda
mér til heilsubótar austur í Flveragerði fyrir
þremur ámm!
Annar útivistarstaður okkar barna og
unglinga á vetrin var „ístjörnin“ innan við
Vindheim. Fllutverk þessarar tjarnar hafði
verið að sjá „frosthúsunum“ fýrir ís áður en
tæknivædd frystihús komu til sögunnar. Þama
myndaðist gott skautasvell. Þrátt fýrir lítil efni
44