Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2010, Síða 48

Múlaþing
kjörfundarferð Hjörleifs sögulega, ef satt er
frá sagt, að Guðjón, sonur Hjörleifs, sem var
í framboði fyrir kratana, hafí með aðstoð-
armönnum sínum gert Pálsmönnum fyrirsát,
hertekið gamla manninn og leitt hann síðasta
spölinn á kjörstað. En hvað hann kaus, veit
eilífðin ein!
Síðari minning mín um Hjörleif er bundin
dauða hans ogjarðarför. Hann mun hafa dáið
í baðstofunni og staðið þar uppi þar til hann
var kistulagður samtímis því sem húskveðja
fór fram. En svo voru bæjardyr þröngar og
göngin mjó, að kistunni varð hvorki komið
inn né út nema með því að taka suðurglugga
hússins úr. Eg fylgdist af áhuga með þessu
verki, heyrði sálmasöng sem viðhafður var,
en man ekki glögglega hvernig líkið var flutt
til kirkju, sem var drjúga leið í burtu.
Þegar hér er komið sögu voru Hermann
Jónsson og Jóhanna Hjörleifsdóttir húsráð-
endur í Hruna. Gamli bærinn var notaður
til íveru og eldhúsverka og uppi var dálítið
baðstofuloft. Ég held að þar hafi verið a.m.k.
eitt rúmstæði. En undir glugga að vestan var
vinnuborð með skósmíðaáhöldum Hennanns,
því að hann kunni þar til verka og gerði eitt-
hvað við skó. Annars var hann sjómaður
og landverkamaður og stundaði dálítinn
heimabúskap. Jóhanna Hjörleifs-
dóttir var fríð og fínleg kona, afar-
þrifin og myndarleg húsmóðir.
Voru þau hjón ráðdeildarfólk og
sáu hag sínum vel borgið, þótt
ekki væri ríkidæmi fyrir að fara.
Um það bil sem Hjörleifur féll frá
réðst Hermann í að stækka íbúðar-
rými í Hmna. Byggði hann stofu og
hjónaherbergi við bæinn að austan
og breyttust húsakynni mjög til
batnaðar við það. Er mér minn-
isstætt hversu Jóhanna bjó nýju
stofuna sína af mikilli smekkvísi
og snyrtimennsku.
Bernskufélagi minn, sem lengst var,
Magnús Hermannsson, var jafnaldri minn og
bekkjarbróðir i Nesskóla í Norðfirði og einn
vetur í Gagnfræðaskólanum í Neskaupstað.
Leið okkar í skóla var nokkuð löng og alltaf
fylgdumst við að fram og aftur og reyndar
fleiri böm af heimilunum í grenndinni. Oft var
kafsnjór og gengum við þá í halarófu út alla
Strönd og raunar lengra, og fyrir kom að við
urðurn að ganga fjörana, einkurn á Ströndinni
þegar kom út fyrir Gúanó. Aldrei slettist upp
á vinskapinn milli okkar Magga, en við tusk-
uðumst rnikið bæði úti og inni, allt í góðu og
stæltumst af þessum fangbrögðum. Þar sem
gott íými var heima hjá mér ærsluðumst við
mikið þar og þoldi móðir mín það vel, ef hún
vissi að allt var í góðu gert og gerði þá kröfu
að við tækjum til eftir okkur.
En að því kom að leiðir okkar Magga
skildu upp úr fermingu, einkum eftir að ég
fór í Menntaskólann á Akureyri, en hann leit-
aði á aðrar brautir sér til menntunar. Maggi
fór í Iðnskólann í Neskaupstað, lærði vél-
virkjun í Dráttarbrautinni þar og brautskráðist
sveinn í þeirri grein. Úr því stundaði hann
nám í Vélskóla Islands í Reykjavík, lauk því
og gerðist vélstjóri á togara heima í nokkur
ár. Síðar gekk hann í þjónustu Rafmagns-
Jóhanna Hjörleifsdóttir og Hermann Jónsson, Hruna. Ljósmyndari
ókunnur. Eigandi myndar: Margrét Eiríksdóttir.
46