Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2010, Qupperneq 62

Múlaþing
Ljóð Bjama eru margs konar að efni til en öll
undir viðurkenndum íslenskum bragarháttum:
stökur, kvæði af margvíslegum toga, minn-
ingaljóð, ljóðabréf, sálmar og mörg andleg
ljóð, náttúrulýsingar, einkum um Eyvind-
arárdal og leiðina til Eskifjarðar en einnig til
svæða kringum Faxaflóa. En andlegu ljóðin
eru fyrirferðarmest. Virðist koma fram í þeim
innilegt trúartraust og eru að líkindum samin
til flutnings og hvatningar í safnaðarstarfi.
Nokkrir vinir Bjama gáfu út Ljóómæli hans
árið 1935. Andlegu ljóðin eru þar fyrirferð-
armest. Þó em sum fegurstu átthaga- og nátt-
úmljóðin ekki þar og því aðeins til í handritum
og birt hér á eftir. Eleil stílabók í handritum
Bjama virðist vera kennslubók í sópanda (A
og B kveðast á. Þar er fjöldi algengra vísna.
Handrit Bjama bera númer Lbs. 3229, 4to.
til Lbs. 3287,4to. í handritadeild Þjóðarbók-
hlöðu.
Bjarni fékkst við gróðurathuganir og
skráði blómjurtir á heimaslóðum í Eyvind-
arárdal en síðar í Garði í Gullbringusýslu og
hjá Hrísbrú í Mosfellssveit. Hann ritstýrði
Bjarma fyrstu 9 árin og hluta af því tíunda
en þá tók Sigurbjöm Á. Gíslason við. Bjarmi
kom fyrst út 1907 tvisvar í mánuði og er
kristilegt heimilisblað. Bjami ritaði greinar í
blaðið, þýddi ýmislegt og orti ljóð.
Bjarni Jónsson var tvíkvæntur. Fyrri konan
var Rósa Lúðvíksdóttir Kemp frá Gvend-
arnesi í Fáskrúðsfirði, f. 30. apríl 1860, d.
16. febrúar 1907. Dætur þeirra voru þrjár:
Vilborg f. 1896 húsmóðir í Reykjavík; Rósa
Sigfússon f. 1900 hjúkmnarkona í Reykjavík
og Jórann f. 1905 húsmóðir á Fáskrúðsfirði.
Hún á ljóð i bókinni Aldrei gleymist Austur-
land, útgefín 1949.
Síðari kona Bjama var Valgerður Ein-
arsdóttir frá Tannstaðabakka í Hrútafirði, f.
ó.apríl 1873, d. 16. júní 1943. Sonur þeirra
var Skúli Gunnar póstmaður í Reykjavík, f.
1914, d. 13. mars 1981.
LJÓÐM/ELI
EFTIR
BJARNA JÓNSSON
KENNARA
ÚTGEFEN'DUR; NOKKRIR VINIR HANS
REYKJAVlK MCMXXXV
Titilsíða Ljóðmœla
Stökur og ljóð eftir Bjarna Jónsson.
Haustvísa
Lengjast skuggar, lœkkar sól,
lauf af björkum jjúka,
fifilblóm á bröttum hól
bera kolla strjúka. (1889)
Esjan
Nú er himinhringur fagur,
heiður og blessaður sólardagur.
Esjan Ijómar í lygnu djúpi,
laðandi frið í sólskinshjúpi. (1914)
Skugginn: í maí 1898
Skuggann enginn hraustur hræðist,
hans eru sjálfsögð leyniból.
Eg veit hann aftan að mér lœðist,
af því ég geng móti sól.
Heldur eru horfurnar
hrellandi í svipinn,
heilar sveitir heylausar,
hvergi fiska skipin.
60