Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2010, Side 149

Bréf frá síúustu öld
ekki að segja frá, en sem lýsir því að pabbi hafði krafta í
kögglum og snarmennsku á sínum yngri árum. En sagan
er á þá leið að pabbi hafi verið niðri á Sðf.2 og var þar
ásamt einum eða fleirum fielögum sínum niður ífiöru rjett
hjá árabát, sem stóð í sandinum rjett fyrir ofan flœðarmál.
Hafa þeir fielagar sennilega verið eitthvað kenndir, en
þegarþeir eru þarna staddir kom maðurþar aðvífandi, að
mig minnir allmikið kenndur, og veittist að fielaga pabba.
Pabbi vildi ekki sinna þessum manni og því síður að hann
hrektifielaga sinn. Ogþað skeðiþá að þá sem þessi náungi
stóð hjá þeim með illu orðbragði og Ijet ófriðlega þá greip
pabbi hann í öxl og mjöðm, hófhann á loft og henti honum
yfir bátinn og kom hann þá niður á sandinn nokkuð flœrri
hinum meginn við bátinn. Að sögnþessa manns, sem sagði
Agústi og hafði sjeð á þá dáði hann ekki síður snarleikann
en átakið sjálft, þvíþetta gerðist á styttri stund en tekur að
segja frá. Sem betur fór meiddist maðurinn víst ekkert, en
labbaði í burtu þegjandi og hið skjótasta.
Jeg man að ætíð var glatt á hjalla þar sem pabbi var
og heyrt hefi jeg haft eftir sr. Einari Jónssyni, að Asgrímur
hefði verið með allra bestu og skemmtilegustu fielögum, bæði á ferðalögum og heimafyrir.
Þú spurðir mig um móður mína og hafðir það eftir Birni á Rangá að Katrín mundi hafa dáð
Asgrím, þegar hann var við vín, því meir sem hann var „ kenndari “. — Jeg veit ekki meiri fiarstæðu
og augljóst að Björn hefir ekki þekkt foreldra mína sjerlega náið og því síður mömmu. - Þetta er
þvífurðulegt rugl og náttúrlega sálfrœðilega algerlega rangt almennt talað. Mamma leit raunhæft
á þau mál, gat vel liðið að menn smökkuðu vín, en vildi að slíkt væri í hófi og að menn aðeins not-
uðu það í góðra vina hópi en í hófi. - Hvaða kona mun líka, sem ekki er vínkona og drykkjufielagi
manns síns, og annarra, getur dáð mann sinn ofurölvi eða þótt minna sje? Hjónaband foreldra
minna vargott ogfarsœlt, en hún vargreind kona svo kunnugir báru orð á milli, starfs- og búkona,
sem ekki mun hafa látið sjer vel líka ef pabbi hefði eytt miklum tíma í dry’kkjuskap ogfiáreyðslu sem
slíku fylgir ogfylgdi. — Hún var skapkona, en kunni mjög vel að stilla það ogjeg veit að hún hefði
kunnað að taka á móti gestum pabba þegar þau bjuggu á Brekku, þótt þeir kœmu að heimsœkja
hann undir áhrifum víns, eða og með vín, eða að pabbi kæmi kenndur heim með slíka menn. Pabbi
mun hafa drukkið nokkuð, þegarsvo bar undir t.d. í kaupstaðaferðum og öðrum ferðalögum með
góðkunningjum sínum, en aldrei mun hann hafa drukkið sig ófieran svo jeg hafi heyrt. Hann var
hestamaður og átti góða hesta og á því sviði átti hann vafalaust sálufielaga svo sem Pál Olafsson
og síðar Halldór Jakobsson og Guðmund á Litla-Steinsvaði og má ganga útfrá því sem vísu að
pelinn hafi verið með íferðinni þegar þeir reyndu gœðingana um helgar. Pabbi mun því sennilega
hafa oft átt vín á þeim árum, en eftir að jegfór að muna eftir mjer í Húsey þá man jeg mjög sjaldan
að það vœri um hönd haft nema þá einstaka sinnum mjög lítið þegar uppáhaldsgestir komu svo
sem sr. Einar Jónsson og á jólum man jeg eftir að pabbi gaf vinunum vínpela. - Eftir að við jluttum
í Borgarfiörð var þetta enn þá minna, sem sagt heyrði til algerra undantekninga og þar man jeg
aðeins eftirpabba örsjaldan hreifum og aldrei á síðari árum hans ogjeg vissi að mamma vildi hafa
það svo og pabbi tók œtíð mikið tillit til hennar sjónarmiða og mátti vel gera það.
Faðir bréfritara, Asgrímur Guðmundsson.
Seyðisfirði.
147