Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 53

við brennivín og kákallinn? Endurreisn þessi er dálítið undarleg, fljótt álitið, því hún liggur í því að
drepa fleiri hákalla en nokkru sinni áður. Skrápurinn, sem ætíð hefir þótt lítilmótlegt skóleður hjer á
landi, er sem sje orðinn svo móðins í útlandinu, að farið er að hugsa um meiri háttar hákallaútveg víðs-
vegar um heim, sjerstaklega þar sem leður er orðið svo sjaldgæft, að til vandræða horfir síðan Ólafur
Hvanndal fann upp gin- og klaufaveikina. Til þess að málið sje ekki skoðað frá einni hlið, heldur minst
tveim, gerum vjer oss ferð á fjögramannafari norður í Látraröst, til þess ef verða mætti að ná tali af
einhverjum hákallinum. Vjer þurfum ekki lengi að bíða, því áður en varir leggur hákall nokkur trjón-
una upp á borðstokkinn og brosir góðlátlega, eins og þeim er títt. — Svo þú ert frá Speglinum, segir
hann, — það er blað, sem jeg les aldrei, en margt hefi jeg heyrt um það, og ekki alt sem fínast. Annars
var það gott, að einhver af ykkur landskörfunum vildi tala við okkur, því vita skaltu, sveinstauli, að
við kunnum engu síður að gefa góð svör og gild en kollegar okkar, þessir pólitísku útgerðar-beinhákall-
ar í þinginu, eins og Jón í Alliance, Ólafur Thors og Vestmannaeyja-Jóhann. Svo þú segir, að við sje-
um að komast aftur til vegs og virðingar? Já, aldeilis, það er ágætt, ef bara ekki svoleiðis stæði á, að
það er lygi! Fyrr á dögum var þó haft svo mikið við okkur, að við fengum almennilegan mat í okkar
eigin erfisdrykkju, svo sem hrossaket og rauðbirkna stráka, vætta í rommi, en ef þið ætlið að fara að
veiða okkur í net, hvað verður þá um krásirnar? Annars hefi jeg ekki þurft að kvarta, því jeg hefi
fengið minn bróðurpart af krásum ykkar, og það án þess að láta fyrir þær lífið, því það get jeg for-
talið þjer, væskill, að jeg er mesta afæta, sem hjer er til í Norðurhöfum, en önnur mesta er konan mín,
hákellingin, sem þú sjerð þarna. Að vísu skal jeg ekki fortaka, að einstaka öngulstúfur eða keðju-
spotti hafi flækst með, en maður er nú ekki að kussa slíkt, því við eigum ekki vanda til botnlangabólgu
eða innanskammar, eins og þið. Sem dæmi get jeg nefnt þjer, að þegar einn föðurbróðir minn var
veiddur — jeg var þá eitthvað um fermingu — kom innan úr maga hans: tvær ljósbaujur, þrjár
billiardkúlur, tveir bobbingar, eitt Lúðvíksherfi, eitt kvartjel af Hreinssápu, ein rommflaska (tóm),
ein 50 punda rúlla af gaddavír, fjórir sextommu spíkarar, fimm pakkar af allskonar nöglum og skrúf-
um, og loks tveir árgangar af Tímanum, ásamt fjórum kílóum af Alþingistíðindum og doktorsritgerð
Guðbrands Jónssonar. — Svo þú segir, að þeir ætli að fara að hagnýta sjer af okkur margt annað en
lifrina? Þann vísdóm þurfti jeg ekki að sækja til þín, því að jeg kaupi bæði Moggann og Fálkann og
er því ekki eins ófróður og þú heldur. Þar stendur, að nú ætli menn að hætta að grafa okkur niður í
mykjuhauga, til þess að gera okkur lostætari! Jeg segi nú bara: Tempora mutantur, eins og þeir hafa
eftir Halldóri heitnum skruðning. Og einhversstaðar las jeg, að Kínverjar sjóði súpu úr uggunum af
okkur; þá verð jeg að segja á móti, að í þetta einasta sinn, sem jeg náði í Kínverja, þá át jeg hann blóð-
hráan með skít og öllu saman, — og varð gott af. En viltu ekki annars skila til þessara nýmóðins há-
kallaformanna, að ef þeir ætli sjer að veiða mig og hákellingu mína í net, þá verði það að vera eitt-
hvað sterkara en Sigurjónstroll eða vírnet frá Mjólkurfjelaginu, því þó jeg sje farinn að gerast gaml-
aður, eru tennurnar þannig enn, að sjálfur Bernhöft þyrfti ekki að skammast sín fyrir fráganginn
á þeim.
Til þess að gefa orðum sínum frekari áherslu, beit hákallinn stórt skarð í öldustokkinn, svo vjer
urðum að taka brimróður í land, enda kærðum vjer oss heldur ekki um, að hann biti skarð í sporð vorn,
svo vjer yrðum að flækjast gegnum lífið eins og skoskaður saltfiskur.
Í-^Uíkcir. (iii. u.)
Ofan úr sveitum eru menn að síma,
að ekki hafi rignt í langan tíma.
Þar faili alt úr þorsta og því-um-líku.
Og það var ekki að búast við að menn ættu von
á slíku.
Ætla má að uppskerulaust verði
alla leiS frá Hriflu að Ráðagerði.
Þjóta um landið þyrkingslegar gjólur,
svo þær eru að deyja, skrælna og visna, Morgun-
blaðsins fjólur.
Það er alveg augljóst auma standið,
ef ekki kemur danskt vatn inn í landið,
Borgbjerg gæti borið það til landsins
og býtt því út með hjálp og tilstyrk Alþýðu-
sambandsins.
49