Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 59

Auk þess er í ferðinni Vigfús Sigurðsson, sem kallar sig Grænlandsfara, en mun ætla að kalla
sig Grænlandstvífara, er hann kemur aftur. Að öðru leyti er valinn maður í hverju rúmi.
Vjer náum tali af Ársæli, þar sem hann er að tygja sig. — Er það satt, að þjer sjeuð að leggja
af stað í sauðnautaleit, spyrjum vjer. — Mörgu hafið þið meir logið í blaðsnepli yðar, svarar hann.
— Æ, blessaður, talið þjer nú ekki eins og þjer sjeuð að semja bókaauglýsingu, segjum vjer, — því ef
þjer gerið oss vondan, verður andskotann ekkert almennilegt intervjú úr því. Hvaða akkur er oss í því
að fá þessar skepnur inn í landið? Oss finst það væri fjandans nær að fá einhverjar gáfaðri skepnur,
sem gætu aukið mannvit og bókamarkað í landi voru. — Ja, það stendur nú svoleiðis á því, að hann
Þorsteinn, þjer vitið, frá Seyðisfirði, smakkaði hjerna um árið ket af þessum skepnum, og bótti það
svo gott, að síðan hefir hann ekki verið í rónni fyrr en hann gæti heilsað persónulega uno á skepnuna,
sem ketið var af, eða að minsta kosti einhverja af ættinni. Og svo f jekk hann mig til að skrifa — því
sjálfur gerir hann hlutina, en skrifar þá ekki. Og auðvitað brást jeg vel við og skrifaði þangað til
þingið veitti 20 þúsund kall til nautanna, en þá var jeg búinn að eyða 8 þúsundum í blek, svo styrkur-
inn mátti ekki seinna koma. — En fáið þið þá styrkinn? snyrjum vjer. — Ja, það veit ieg ekki. segir
Ársæll, en þó hygg jeg, að þegar við komum aftur og stillum uppi í stjórnarráði með dúsín af sorell-
fjörugum sauðnautum, þá muni Tryggva renna blóðið til skyldunnar, hvort sem hann Ies nafn skepn-
unnar aftur á bak eða áfram. — En er þetta ekki ansvíti hættulegt? spyrjum vjer og fer um oss kulda-
hrollur. — 0, ekki andskoti, svarar Ársæll, maður getur náttúrlega sagt, að „jeg geng í hættu hvar jeg
fer“, ekki síður en á götunum í Reykjavík, þar sem vagnarnir ganga aðallega á gangstjettunum, en fót-
gangandi fólk á miðri götunni. Annars er jeg hræddastur við allar ráðleggingarnar, sem verið er að
ausa yfir mann, því væri farið eftir þeim öllum, værum við orðnir að biksemat löngu áður en við kæm-
umst af stað. — 0, atli maður þekki það, svörum vjer, það er víst engu betra en þegar verið er að biðja
okkur fyrir prívatlíf náungans í Speglinum. En jeg er ekki hræddur urn, að þjer sjeuð það sauðnaut
að fara að fara eftir slíkum ráðleggingum. — Nej, Gu gör je’ ej, svarar Ársæll. — Góða ferð, segjum
vjer og heilsið þið sænsku flugmönnunum, þegar þið náið í þá. Ovibos Speculi.
Afmælisvísur.
Nú veistu þaí, Hjaltí, hve vevlegt þa<5 er
að vera meS sex tugi’ á heríum;
því hem jeg meí Lárusi og krvp fyrir þjer
me? kurteisi’ af allskonar gerSum.
Hvern hefði dreymt það á dösrunum Jieim,
er dvrtíS var mest inn til landsins,
aÖ þú vríír diarfastur drengur í heim
og „drifakker“ framkvæmdastandsins.
I æsku hú þrítuga klettana kleifst,
þótt klofstuttur værir og digur,
og fýlunva-eggin úr hreiðrunum hreifst,
þar hafðirðu, karl-fuglinn, sigur.
Or sveitinni hraktistu barinn og blár,
hvað herlega Lárus út málar,
og tregur er vöxtur í tuttugu ár:
ein tomma til líkama og sálar.
Og fræg er þín harátta hafsins við hyl
og happ þinna jarðnesku gæða;
er þú tjáðir Zimsen, hvað sjórinn á til,
fór Zimsen að toga og græða.
Og knár varstu. Hialti. í kappróðrum oft,
þá klöpnúðu hátt þínir vinir
og Hegrinn og Lárus þeir hófust í loft,
þínir hálfgildings uppeldissynir.
Á árabát rjerirðu suður með sjá,
á sjófangi Iifðir og fleiru,
þá óxt þú í snatri um bumlunga þrjá
— og þetta har til suðr’ í Leiru. —
Or sjómannaskóla um fertugt þú fórst
í fjelag við höfðingja ríka;
Zimsyni eilífar ástir þú sórst
og Eggerti Claesseni líka.
Jeg skenki mjer dragon og skálina þríf,
svo skelli jeg hnefum í borðin,
já, skál þína, Hjalti, og lengist þitt líf,
þótt landfastur sjertu nú orðinn.
Jeg vona, að síðustu eignistu alt,
sem andinn og líkaminn vilja,
uns kolin og metorð og krónur og salt
og kranarnir sólina hylja. Z.
55