Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 72

Tímabært hjálpræði.
(V. 6.)
Fyrir skemmstu barst Atvinnumálaráðuneyti Spegilsins svolátandi símskeyti frá Jóni Pálssyni
dýralækni á Reyðarfirði: „öruggt ráð við lungnabólgu í sauðfje, 50 centigrömm optochinin gefið
inn í þrem snöpsum af brennivíni, kindin kösuð. Dýralæknir“.
Svona eiga dýralæknar að vera, datt oss í
hug, — og gaman væri nú að vera bóndi og eiga
400 fjár og sem flest af því
með lungnabólgu: Það yrðu
1200 snapsar, fyrir utan það,
sem maður gæti kanski snuðað
utanum. Optochininið yrði mað-
ur einhvernveginn að losna við,
því vjer höfum hálf-illan bifur
á nafninu. Jeg held, að óhætt
væri að fara að kalla Dungal
til baka úr Borgarfirðinum og
lofa honum heldur að tala hjer
við Þórð inkvisitor. Vjer vorum
ekki lengi að hafa tal af Hann-
esi dýralækni, sem var hend-
inni næstur, um þetta undralyf.
— Sælinú, segjum vjer. Sömu-
leiðis, segir Hannes. — Hvað
er að frjetta af þessu undralyfi
við lungnabólgu sauðfjár, sem kollega þinn á Reyðarfirði hefir fundið upp? — Því miður, segir Hann-
es, get jeg ekki að svo stöddu gefið neinar endanlegar upplýsingar um nothæfi lyfsins, þar eð jeg
hefi ekki fengið lungnabólgu í mörg ár, og veit ekki hvort jeg get haft nokkra von um að fá hana
bráðlega. Og meðan maður ekki hefir facta að styðjast við, fleiprar maður ekki um efnið, þ. e. ekki
við vísindamennirnir. — Rjett hjá ykkur, segjum vjer, en hvaða hugboð hefir þú um lyfið? Það er
Óþverra fyltist loftið ljótum,
— le'Sjurigning og malarjel. —
Veifandi’ í bláinn báðum fótum
bykkjuna þandi Daníel.
Drótt öll á Kleppi dauðhrædd beiS.
— Daníel inn í húsiÓ reiÓ. —
Helgi greip biaÓió báSurn mundum,
blekugur vard um hendurnar,
undirskriftirnar eru stundum
ekki meir’ en svo þornaðar.
ViÓ doktora Jónas dundar vart
og Daníel getur riÓiÓ hart.
Doktorinn varÓ sem dreyri’ í framan,
Dungal var þar og studdi hann.
Nú sá hann eftir öllu saman
aÓ ’ann heimsótti ráÓherrann.
Húsi og stöÓu flæmdur frá.
— Hann flutti meÓ eina lyfjaskrá. -
Daníel svarsins drjúgur bíÓur,
Daníel tók í húfuna,
Daniel út um dyrnar ríÓur,
Daníel sló í merina.
— Daníel tyggur drjúgum skro,
Daníel spýtir á viÓ tvo.
Jónas vor húkti heima’ á meÓan
hugsandi stint um brjálæÓiÓ;
hefÓi’ einhver normal sála sjeÓ hann
sú mundi hafa komist viÓ.
— Hófa-sköII dundu dimm og löng,
Daníel kom og spýtti’ og söng.
Daníel frjetta flutti sóninn,
frísaÓi merin löÓursveitt.
Jónas tvíhenti telefóninn,
viÓ Thorlacius hann mælti greitt:
„Þú tekur viÓ Kleppi, Tolli minn,
Tíkarbrand skaltu gefa inn“.
Lyfja-fargansins fræga miÓann
fiutti Helgi úr brúkunum.
Nú fá menn trauÓIa aÓ tala
viÓ hann
þó tíkall hafi í lúkunum.
— Hreldan og þjáÓan huga ber,
og Hriflu-rjettlætiÓ móti sjer.
AÓ þessu skaltu önd mín hyggja
yfirvöldunum geÓjast þú,
á hnjánum báÓum er best aÓ
Hggja
og biÓja um náÓ í sannri trú.
— Hver veit nær sorgar
hefjast jel.
Hver veit nær söÓlar Daníel.
z.
68
L