Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 75

Víkingslund Islendinga. lv.m
Þegar forfeður vorir — sem altaf er verið að hvetja oss til að líkjast — fóru í víkingu og gerðu
strandhögg, var það vani þeirra að ræna því, sem fingur á festi, en spilla því, er þeir máttu ei með
sjer hafa. Þetta gerði bæði Egill Skallagrímsson og ýmsar aðrar íhaldsbullur, sem verið er að segja,
að vjer sjeum komnir af, um leið og verið er að fárast yfir úrkynjun hins norræna öndvegisstofns. Að
mínu áliti er þetta ekki annað en bölsýni, því dæmin eru deginum ljósari, að vjer erum ótrauðir til stór-
ræðanna, er í það fer. Aldrei stal Leifur heppni víkingatrillubáti til að leggja á honum einn saman út
á hið opna haf, að haustlagi, og aldrei stal Egill
Skallagrímsson kompás og bensíni, svo sagan hermi.
Og svo minst sje afreka á landi, þá kom hjer fyrir
skemstu atvik fyrir, sem sýnir berlega, að menn geta
brotist inn í hús, rjett eins og í gamla daga, nema
hvað aðferðin er miklu raffineraðri nú, sem við er
að búast með vaxandi siðmenningu.
Á síðari árum er það alsiða, að rykaðir Reykvík-
ingar og efnaðir draga sig út úr bæjarrykinu og haf-
ast við á sumrin í svokölluðum sumarbústöðum í
nærsveitunum. — Er þetta stórmikil framför og sýn-
ir eflingu auðvaldsins, þótt sumir telji ekki framfar-
irnar hafa komið mjög niður á byggingarlistinni.
Eru sumarbústaðir þessir tilvaldir til að gera inn-
brot í þá — þ. e. a. s. hvað sportið snertir, því ábati
er sjaldan mikill, en það er klaufaskap gestanna að
kenna, því þeir koma sjaldnast fyrr en búið er að
flytja alt fjemætt burt. Þó var hjer fyrir skömmu
gerð undantekning frá þessu, og var sýnilegt, að
hjer var meiri vitmaður að verki en plagar að vera.
Svo er mál með vexti, að borgarstjóri vor hefir í
sumar búið í kastala allramgjörvum inni við Elliða-
ár. Var kastali þessi upphaflega bygður af Englend-
ingum nokkrum, er stunduðu laxveiðar hjer um alda-
mótin, en nú mun hann eign bæjarins, eins og árnar, sem einnig voru um eitt skeið í erlendri eign.
Var borgarstjóri nýfluttur til borgar sinnar, er atburðurinn gerðist, en hafði þó enn eigi hirt pjönkur
sínar úr húsinu. En er þær skyldi sækja, var vart við mann, er forðaði sjer með miklum hraða frá hús-
inu, og stefndi upp til óbygða. Og er komið var í húsið, sást að þar höfðu gestir verið. Fundust þar með-
al annars gúmmískór, sem vart mundu hæfa mennskum mönnum, heldur tröllum eður útilegumönnum,
en hins vegar voru sunnudagaskór borgarstjórans á bak og burt, svo og kápa, er hann hafði fengið í
tannfje, og fleiri fatnaður. Nokkrar niðursuðudósir höfðu verið sprengdar upp með dynamíti og inni-
haldið jetið, þó hafði gestinum ekki geðjast að innihaldi grísasultudósar einnar, er þar var, og látið það
mikið til í friði. Til þess að gera sjer lífið þægilegt hafði hann sett straum á rafmagnsofn, er þar var,
og var því hlýtt og notalegt í skálanum. — Ber sagnfræðingum saman um, að það hefði Egill Skalla-
grímsson aldrei gert, heldur hefði hann tekið einkasölueldspítu frá Kreuger úr vasanum og kveikt í kof-
anum. Heldur ekki hefði hann forsmáð grísasultu, því Egill var enginn grasbítur, heldur ljet hann óvini
sína „bíta grasið“. Og það var einmitt þessi dós, sem kom upp um fílinn, því auðsætt þótti, að hjer hefði
vitlaus maður verið að verki, að skilja eftir slíkan höfðingjamat. Enda kom það á daginn, að þegar
Sherlock Holmesar vorir höfðu afvatnað í sjer heilana um hríð, sýndi það sig, að gesturinn var einn af
kostgöngurum Lárusar doktors á Kleppi. Hafði honum þótt þar matvist ill, og viljað prófa lifnaðarhætti
höfðingjanna, en komist að sömu niðurstöðu sem kellingin, að „ekki er alt gott, sem höfðingjarnir
borða“.
Borgarstjóri Spegilsins.

71