Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 81

BáSir hlustuSu hugfangnir. Sætur sterkur hljómur leiS um herbergiS.
„Dæmalaust, frábært. Þjer verSiS strax aS setja þaS í mig. Jeg þoli enga biS. Jeg er bráS-
látur eins og barn aS reyna þetta óviSjafnanlega band“.
„Jeg skil. Undir eins skal jeg gera þessa litlu óperation. Þjer verSiS aSeins aS gæta þess aS
reyna ekkert á þaS fyr en í kvöld, svo aS þaS fái tíma til þess aS festast. ÞaS eru sex tímar til
stefnu. ÞaS er nóg .... meira en nóg“.
Eftir tæpa klukkustund gekk hinn heimsfrægi söngvari út úr húsi læknisins. Nú var enginn
asi á honum. Hann gekk hægt og fyrirmanlega eins og hann var vanur og brosti góSlátlega til
fólksins, sem horfSi á hann og til stúlknanna, sem hvísluSu: „Þarna gengur hinn heimsfrægi söngv-
ari, Jón Dindill“.....Þá leit hann í kringum sig til þeirra, sem næstir voru, eins og hann segSi:
„HeyrSuS þiS þaS. HeyrSuS þiS hvaS þær sögSu. Hinn heimsfrægi .... þaS er jeg ....“,
Hinn mikli sönghallarsalur var troSfullur af fólki, sem meS óþreyju beiS eftir því, aS hlusta
á hinn heimsfræga söngvara. ÞaS glitraSi á gylta borSa og stirndi á dýra steina og rafljósin heltu
geisladýrS sinni yfir alt, sem var fremst og auSugast í hinni stóru höfuSborg.
Forsöngurinn var búinn. Hinn goSum líki söngvari var kominn fram á sjónarsviSiS. Svellandi
liSu tónarnir af vörum hans og þrumandi þeystist rödd hans um hinn mikla sal. Allir áheyrendurn-
ir hlustuSu frá sjer numdir og hrifnir. Loks kom aS hinu mikla augnabliki, þegar söngvarinn í
brennandi mansöng átti aS demba háa sjeinu út yfir públikum í einu allsherjar fortefortissimo.
Um þennan mikla viSburS var daginn eftir skrifaS í öllum bæjarins blöSum og er best aS
taka lýsinguna af því eins og frá því var skýrt í einu þeirra af skilgóSum sjónar- og heyrnarvotti.
.... mjúkir læstu sig fyrstu tónarnir um sálir vorar. Þeir fjellu eins og svalandi dögg á skræl-
þurt land .... frjóvgandi .... nærandi .... En bráSlega uxu þeir og urSu hljómmeiri og sterk-
ari. ÞaS var eins og allar ástríSur mannlegrar sálar væru komnar saman í söngnum og ryddu sjer
braut í tónunum. Hamslausir og ógurlegir ruddust þeir fram og svo sterkir voru þeir og magnaSir,
aS oss virtist húsiS skjálfa og nötra undir þeim. Hinn heimsfrægi söngvari þrútnaSi allur fyrir aug-
um vorum og hann belgdist allur af hinum innibyrgSu tónum. En þó átti meira eftir aS verSa.
Háa sjeið var eftir.
Loksins kom það.
Eins og beljandi árfoss steypist fram úr háum, bröttum gljúfrum, eins heltist þaS yfir oss
í einu dæmalausu forte-fortior-fortissimo ....
Mo — mo — mo .... hvaS, því linnir ekki, .... þaS heldur áfram .... sjálfsagt í hálfa
mínútu er hinn heimsfrægi söngvari búinn að halda því og enn er ekkert lát á þessu. MeS sama
heljaraflinu geysar þaS fram og yfir oss ....
Menn ókyrrast. Menn standa undrandi upp í sætum sínum, og stara á söngvarann sem stend-
ur þarna á sviSinu meS stíf augu og galopinn munninn, eldrauSur í framan.
Ótrúlegt og hroSalegt til frásagnar; Hinn heimsfrægi getur ekki hætt.
Háa sjeiS beljar fram úr honum fortissimissimo — nolens volens og volens nolens meS þeim
dynjandi krafti, aS engin prentsverta fær því á nokkurn hátt lýst eSa orSum aS komiS ....
Hinn heimsfrægi æSir um gólfiS. Hann búur á jaxl. Hann heldur fyrir kverkar sjer. Ekkert
stoSar. Háa sjeiS brýst fram meS sama kraftinum, sem ekkert megnar aS stöSva. Hann reynir aS
keyra vasaklútinn lengst niSur í kok á sjer, árangurslaust. Þrátt fyrir þetta hljómar háa sjeiS og
meS ógurlegum krafti spýtist vasaklúturinn framan í Carmen, sem flúiS hefir út í horn á leiksviS-
inu undan þessum ósköpum.
Söngvarinn ktaðnæmist á miSju leiksviSinu og snýr ásjónu sinni aS áhorfendunum. Augun
eru eins og þau ætli út úr honum; hann er í framan eins og glóandi eldhnöttur og svitinn rennur í
stórám niSur kinnar hans. Hann fálmar út í loftiS meS handleggjunum, eins og maSur aS því kom-
inn aS drukkna, og hrópar: „Hjálp .... hjálp .... hjálp!“
1 Þá stirSnar brosiS á vörum manna og hláturinn kafnar, sem farinn var aS heyrast. Því um
leiS og hann hrópar á hjálp glymur háa sjeiS úr kverkum hans meS sama krafti og áSur.
Af þessu dularfulla og í mesta máta óeSlilega fyrirbrigSi slær svo miklum óhug á públikum
og þaS líSur yfir fjölda kvenna og hysteriskir karlmenn fara aS kalla á pólitíiS.
En þá, þegar mest gengur á og alt er í uppnámi, stendur lítill maSur upp í sæti sínu og
77