Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 139

um tjón, sorg, óþægindi og sitt hvað fleira, sem miður má fara, en hvenær er talað um að baka ein-
hverjum gleði, ávinning eða annað það, sem betur má fara? Allir þekkja söguna um það, þegar smið-
urinn hafði drepið mann óviljandi, en það skeði 1 þá daga, þegar farið var eftir reglunni „auga fyrir
auga og tönn fyrir tönn“. (Sú regla var síðar afnumin; sennilega fyrir atbeina augnlækna og tann-
lækna, sem hafa sjeð sitt óvænna, ef eftir henni yrði farið). Nú mátti smiðurinn ekki missa sig, en þá
var tekið það heillaráð að hengja bakara, sem öllum bar saman um, að fjandinn myndi bráðlega hirða
hvort sem væri, og áreiðanlega hefði eitthvað á samviskunni, sem hann væri betur hengdur fyrir. Að
vísu má segja, að slíkt komi ekki fyrir lengur — og jafnvel dæmi þess gagnstæða — en vel mætti
stinga því að löggjöfum vorum, þegar refsilögin verða endurskoðuð næst, að sjá þá svo um, að altaf sjeu
nægir bakarar fyrirliggjandi, ef einhvern þarf að hengja. Myndi sú ráðstöfun án efa gera lukku hjá
almenningi, sem þá myndi borga sinn yfirprís á brauðum með glaðara geði en annars.
Þessi greinarstúfur er skrifaður í tilefni af aldarafmæli bakaraiðnarinnar hjer á Islandi. Við slík
tækifæri er venja að hrósa afmælisbarninu á hvert reipi og skal það einnig gert hjer. Það má telja til
framfara hjá stjettinni, á þessum 100 árum, að miklu sjaldnar ber það við á seinni árum, að skrotuggur
finnist í þrumaranum, því áður fyr mátti heita, að skro væri orðið daglegt brauð. Aftur á móti má enn
oft finna hampspotta eða snæri úr mjelpokunum, og eru þeir að því leyti verri en skroið, að þeir eru
seigari og erfiðari viðureignar fyrir tannlausa en vel tuggin skrotugga. Ennfremur má telja það til
framfara, að 5-aura kökur, sem komust um eitt skeið upp í 15 aura (en minkuðu að vísu um leið), eru nú
komnar niður í 12 aura og þykir kostakaup. Það má telja stjettinni til gildis, að hún leggur ekki mikið
upp úr verðsveiflum á hráefnum á heimsmarkaðinum, nema þegar þær ganga upp á við, því hún hefir
sjeð eins og var, að ómögulegt er að vera að elta það þótt kol og korn lækki hraðfara í verði.
— Forstöðunefnd aldarafmælisins hafði á afmælisdeginum móttöku eða reseftasjón á Hótel
Borg. Eigi vitum vjer, hvort margir hafa mætt, en líklega hafa þeir verið fáir, því venjan er, að menn
fleygi aðskotahlutum (corpora aliena), sem finnast í brauðum, en meiningin var víst annars, að menn
gætu skilað slíkum hlutum gegn sanngjörnu gottgjörelsi, á þessari móttökuhátíð. Er það gleðilegur vott-
ur um stígandi móral bakarastjettarinnar. Snúður Spegilsins.
Frá Vesimannaeyjum. „X2,,
Fyrir skömmu skýrði útvarpið frá því í skeyti, sem hlýtur að hafa kostað of fjár, að álftarungi
hafi flækst þar í land, og sje það í fyrgta sinn, sem slíkur ungi hafi þar handsamaður verið. Lítur svo
út, sem unginn hafi verið að svamla í mýri undanfarið, því hann var leirugur mjög. Hann unir lífinu
illa þar í Eyjum, hvæsir mikið, þegar komið er til hans, og er sjerstaklega stygglyndur við börn. Hefir
drukkið lítilsháttar, en ekkert
jetið. Ráðgert er að senda hann
til Reykjavíkur.
Þetta er efni frjettaklausunn-
ar, en annars er hún hjer um
bil tíu sinnum lengri en hjer er
skráð, m. a. er löng greinargerð
um leiðina, sem foglinn flaug,
eftir að fyrst sást til hans.
Oss finst ekkert athugavert
við það, að þeir, sem telja þetta
frjettir, komi því á framfæri
við útvarpið, en ef útvarpsnot-
endur eiga að borga þennan
fróðleik, er það sanngirnis-
krafa, að hann sje hvorttveggja
í senn: sannur og læsilegur. —
Þessi fregn væri strax skárri á
135