Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 146

hvað verður að gera fyrir þá líka, þó þeir sjeu í minnihluta". „Svo þú vilt þá gera eitthvað fyrir minni-
hlutann", segir Guðbrandur, „slík sanngirni þekkist annars ekki víða nú á dögum, sbr. íhaldsmeirihlut-
inn í bæjarstjórn. En komdu nú með mjer, svo jeg geti talað við þig í næði“.
Vjer göngum inn í einkaskrifstofu Guðbrands, en um leið og hann gengur, biður hann menn
sína að segja sig fjarverandi, ef einhver spyrji, og til frekari varúðar, köppum vjer símaþráðinn. Þeg-
ar inn í skrifstofuna kemur, flóir þar allt í prufum, sem vinir Guðbrands víðsvegar um heim hafa
sent honum.
„Ja, á hverju eigum við nú að byrja?“ segir Guðbrandur. „Hvað segirðu til dæmis um þessa?“
Hann tekur upp konjaksflösku með svo skrautlegri etíkettu, að hún minnti einna mest á jólamálverk
eftir Freymóð. „Þessi er nú ekki gefin — 28 kall stýfðan kostar hún“.
Það er líklega betra að leggja ekki á mann 40% tekjuskattsauka, ef maður á að geta keypt
margar svona“, segjum vjer og horfum með lotningu á glerið.
„En sem betur fer, er ekki allt svona dýrt“, segir forstjórinn. „Við höfum tekið tilbærilegt til-
lit til smælingjanna, ekki síður en snobbanna, því við höfum minnst 12 sortir af konjaki, allt niður í
12 krónur“.
„Það eru líka peningar“, segjum vjer.
„Þá er ekki annað en fara í brennivínið", segir forstjórinn. „Það kostar ekki nema 7 krónur og
við höfum blandað það sjálfir".
„Nú, var það þetta, sem mislukkaðist?“
„Hefir þú líka verið að trúa þeirri íhaldslygi?“
„Nei, jeg sel það ekki dýrara en jeg keypti það, og er að því leyti ólíkur ykkur“.
„Þú getur verið viss um, að slík mistök eiga sjer ekki stað hjá stofnuninni“, segir Guðbrandur.
„Nei, jeg þykist vita, að þið sjeuð skárri en Mjólkursamsullið“, segjum vjer, „enda er forstjór-
inn ekki hálfur hjer, eins og þar“. Guðbrandur brosir og þykir lofið gott.
„Svo höfum við ákavíti frá öllum frændþjóðum vorum. Það var nú annars meiningin, að hafa
bara Löiten og Álaborgara, en svo kom Guðlaugur Rósenkranz og benti okkur á, að það væri blóðug
móðgun, að hafa ekki neitt frá Svíum, sem þó hafa gert okkur þann sóma, að kalla einn gíg hjer á landi
eftir sjer. Jeg f jellst auðvitað á þetta, því jeg vil engan styggja, og hefi nú pantað hið ágæta „Översta“-
brennivín hjá þeim, en ekki veit jeg um verð á því enn — það gerir kúrsinn“.
„Ertu nú alveg hættur að blanda doggara?“ spyrjum vjer.
Og forstjórinn svarar brosandi:
„Jeg veit, að þú býst við játandi svari, en það er nú svo skrítið til að vita, að við höldum enn
áfram, þó í litlu sje; það er sem sje eftir læknisráði, handa honum Sigvalda á Geithálsi, af því hann þarf
þess vegna heilsunnar. Auðvitað töpum við á, að vera að blanda þetta í svona smáum stíl, en hvað gerir
maður ekki fyrir góða kúnna. Þó hefi jeg komið því inn í bráðabirgðalög, að framvegis skuli liggja dopul
sekt við að ræna Sigvalda, því það er jú ekki annað en morðtilraun og á að straffast sem slík“.
„Heldur þú nú, að landinn sje úr sögunni?" segjum vjer. „Já, sem betur fer“, segir Guðbrandur.
„Manstu þegar við vorum í ungmennafjelaginu og öskruðum: „Island fyrir lslendinga“?“ „Já, en það er
nú svo margt breytt síðan“. „Já, sem betur fer, — en hvernig er það; eruð þið nú vel birgir af öllum
þessum sortum, sem þú hefir verið að sýna mjer prufurnar af?“ — „Já, það er að segja, við erum
birgir af „Svarta dauða“ — þú veist, brennivíninu, sem við blöndum; gárungarnir hafa fundið upp þetta
nafn, vegna þess, að það er svo mikið svart í miðanum. En hvað snertir viskíið, þá fáum við eiginlega
ekki verulegar sendingar af „Gráu merinni“, „Tjonna Voker“ og þessum helstu tegundum, fyrr en dá-
lítið seinna“. „Skítt veri með það, ef þið hafið nóg handa persónalinu og intervjúurum", segjum vjer.
„En við höfum billegra uxahöfðaviskí“, segir forstjórinn. „Ekki held jeg að við förum að drekka nauts-
hausaviskí“, segjum vjer. „Það var heldur ekki meiningin að bjóða það vinsamlegum blaðamönnum“,
segir forstjórinn um leið og hann stingur hálfum Löiten í vasa vorn. „Vertu nú sæll og segðu eitthvað
fallegt um sjoppuna heldur en hitt“. Vjer lofum því og höldum af stað, einráðnir í því að gefa sjopp-
unni fallegt skilti, þar sem ríkisskjaldarmerkið er í miðjunni, en undir því áletrunin: „Margt býr und-
arlegt í uxahöfðinu“.
Intervjúarinn.
142