Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Blaðsíða 163

umskiptingr; ok Jörundr búleysa, skillítill maðr. En Hreggnasi mátti eigi vera í orrostu
sökum beinkramar; gerðisk hann ok gamlaðr mjök. Hófu þeir hann á spjótsoddum í hrá-
blautri öldungshúð yfir fylkinguna, ok sagði hann fyrir, hvern veg atlögunni skyldi haga
ok laug kjarki í liðsmenn. Enn sveinninn Auga-Steinn stóð undir húðinni ok mátti eigi vera
í orrostu fyrir æsku sakar, en þótti et mesta mannsefni. Æptu nú hvárirtveggju heróp, ok
flugu örvar ok gaflök, spjót ok frökkur, hnútur ok hraungrýti, svá þykkt, at eigi sásk til
sólar ok gerðisk af myrkr mikit, ok tóksk þegar mannfall í beggja liði. Sigu nú saman fylk-
ingar ok tóksk en mesta orrosta ok eggjaði hverr annan. Sigurðr gler-í-auga kastaði hnútu
einni at Kerlingarefni, en hann brá við hvopti ok hrækti henni í lið þeira Sigurðar; hafði
sá bana, er fyrir varð. Heðinn sótti þar fram, er Magnús var fyrir Krossnasi. Gekk hann
níu sinnum gegn um fylkingar ok hjó hart ok títt ok hafði báðar hendr blóðugar til axla.
En er Kerlingarefni sá þetta, snörisk hann örðigr gegn Heðni ok reið á sik hestahnút ok
brá um Heðin. Brotnaði hvert bein í skrokk
hans, ok lét hann þar líf sitt við mikinn orð-
r 'X ^ .....____________i... ' _i_____
þegar dauðr. Bergþórr kastaði byttu með
sortubleki, sem frægt er orðit. En í hinn ann-
f/jan arm gengusk þeir at, Magnús sálarháski ok
Jr/^ /S - \ Fylja-Gísli. Lét Magnús lengi dags dynja á
s&f ^ :v - Gísla ena ómerkari ritningarstaði ok kvað
hæfa húska þeim, en Gísli brá fyrir Tímalygi
ok varð ekki sárr. Seilðisk Magnús þá í kápu-
skaut sitt ok brá Páli postola ór slíðrum ok
mælti: „Aptr rennr lýgi þá sönnu mætir“. Tví-
hendir hann nú Pál ok vildi færa í höfuð Gísla.
En er Gísli sá tilræðit, vildi hann eigi gistingu eiga undir postolanum ok smó í jörð niðr ok
sá um hríð í iljar hánum. En Surtr sauðvitri hafði staðit at baki Gísla allan daginn ok
geistisk nú fram sem þjófr ór heiðskíru lopti, ok varð hann fyrir högginu. Brotnaði haus-
inn í smá mola, en engi lá heili úti, sem ván var. Meðan þessu fór fram, geistisk Hermann
foglari í móti Óláfi muð. Skiptusk þeir fyrst höggum ok hnífilyrðum, ok mátti eigi grannt
sjá, hvárr hræddari var. Yar þar enn mesti vápnaglymr ok höggorrosta. Þeir Gapoxi ok
Krókr gengu hart fram ok vágu margan mann. Sóttu þeir nú allir kappar Óláfs fram þar
sem skjaldborg Hreggnasa var fyrir, ok hjoggu bæði hart ok títt ok kom þar at lokum, at
þeir fengu rofit skjaldborgina. Hjoggu þeir nú spjótin af skapti, þau er heldu uppi Hregg-
nasa, ok fell hann til jarðar. Kastaði Óláfr sér á hann ofan ok mælti: „Nú ert þú þó góðu
heilli á mínu valdi, ok búsk þú nú svá við, at seyruferill þinn muni senn á enda. Munt þú
eigi lengr fara ránshendi um þrotabú fátækra fisksala, því at nú munt þú deyja skulu“. Ok
er Óláfr hafði þetta mælt, þá grúf ðisk hann niðr ok hugðisk mundu bíta Hreggnasa á bark-
ann. En meðan óláfr lét dæluna ganga, hvíslaði Hreggnasi undan handarkrika sér: „Dugðu
mér nú, Torfuskalli, því at nú liggr líf mitt við“. En er en hægri vígtönnin Óláfs kenndi
barka Hreggnasa, heyrðisk dynr í lofti ok slöri yfir svá miklum fnyk ok óþefjan, at Óláfr
fell í ómegin, en Hreggnasi velti sér undan, ok fengu menn hans borgit hánum. Var þar kom-

159