Strandapósturinn - 01.06.1978, Blaðsíða 22

fimm eða sex ára aldurs, eða þar til Sigfús faðir hans veiktist, en
þá var Steingrímur tekinn til fósturs að Bæ í Hrútafirði, þar var
hann til fullorðinsára. Veturna 1934-5 og 1935-6 er hann í
Reykjaskóla. Þar endurnýjuðum við bernskuvináttu okkar því
ég var þar einnig.
Unglingsaldurinn er undarlegt fyrirbæri. Manneskjan sem
blundaði undir áhyggjuleysi bernskuáranna rís nú úr sinni
öskustó og kveður sér hljóðs.
Steingrímur sem lært hafði orgelleik undir handarjaðri
Ragnhildar Finnsdóttur í Bæ, sat nú löngum við píanóið og lék
og samdi hvert lagið á fætur öðru. Þau hafa eflaust verið með
nokkrum viðvaningsbrag, en það heyrðum við ekki skólasystkyni
hans.
Ég áleit að dálæti okkar og kynnin við Áskel Jónsson sem þá
var söngkennari við skólann hafi verið sú lyftistöng sem hann
þurfti til að brjótast áfram og verða þekktur tónlistarmaður.
Nokkru eftir skólaveruna flutti hann til Patreksfjarðar og var
lengi kirkjuorganisti þar. Hann giftist þar og eignaðist nokkur
börn. Svo missti hann konu sína og flutti þá til Reykjavíkur.
Mér er ókunnugt um önnur atriði ævi hans, ég frétti af honum
af og til. Hann var kennari og söngstjóri á nokkrum stöðum og
síðast á Húsavík.
Hann skrifaði sögur undir nafninu Valur Vestan og barna-
bókina „Blíð varstu, bernskutíð“ undir eigin nafni. Nokkur ljóð
sá ég einnig eftir hann í tímaritum.
En honum var sönglistin í blóð borin eins og ættfólki hans.
Það var mikið sungið á Hvalsá, systkinin voru öll söngvin. Ég
man, að þegar útvarpið var með „Danslög kvöldsins“ vikulega
þá settust þau við tækið og hlustuðu á lagið sem var að ég held,
ekki leikið nema einu sinni, rauluðu það svo saman strax á eftir,
og — vips — Hallgrímur gat farið að æfa það á nikkuna.
En það var um okkur Steina sem þessi pistill átti að fjalla. Við
vorum merkilega uppátektarsöm, jafn hæglát og við vorum.
Aldrei lékum við okkur með hinum krökkunum og var þó ekki
mikill aldursmunur á okkur. Þau voru svo hávaðasöm og mikill
gusugangur á þeim.
20