Strandapósturinn - 01.06.1978, Blaðsíða 60

Eg varpaði öndinni mæðulega, en minntist þá þess er pabbi
hafði sagt einhvern tíma: „Þeir, sem dugur er í, kvarta aldrei.“
„Ég skal ekki kvarta, pabbi minn,“ sagði ég, og kleif rösklega upp
síðasta brattann. Eg sá ofan á kýrnar af leitinu og fannst þá
snöggvast að ég hefði gjarnan viljað þær lengra í burtu, svo ég
gæti sagt að í mér væri einhver dugur. En allt í einu hrökk ég
saman í hnút. Það barst neyðaróp að eyrum mínum. Hljóðið
kom frá kúnum og mér flaug undireins í hug hann stóri boli. Eg
greikkaði sporið og bráðum sá ég allan hvamminn sem kýrnar
voru í. Boli velti einhverju á undan sér fram og aftur um balann
og þaðan kom hljóðið. Eg ætla ekki að lýsa skelfingu minni þegar
ég sá að þetta var átta ára gamall drengur frá næsta bæ.
Mér kom fyrst til hugar að hlaupa heim og sækja pabba, en sá
undir eins að það þýddi ekki neitt, boli yrði sjálfsagt búinn að
tæta sundur drenginn áður en sú hjálp kæmi.
Eg tók þvi það ráð að vaða að bola og reyna hvað ég gæti með
svipunni. I fyrstu var sem boli hrykki við. Hann sleppti drengn-
um, sneri sér að mér og hristi hausinn ógurlegur og myrkur á
svip. Þá hefði ég líklega átt að berja hann í hausinn, en til þess
skorti mig hugrekki. Ég gerði því ekki annað en garga og slá um
mig með svipunni. En boli var í þeim ham að hann gat skoðað
það sem storkun, enda réðist hann á mig, ég valt undireins um
koll og missti svipuna. Og nú var það ég, sem var leikhnöttur
hans bola fram og aftur um völlinn.
Það var furða hvað hann meiddi mig lítið og þó fannst mér
hann henda mér áfram með haus og löppum.
Loks bar okkur að háu barði og þá tók mig fyrst að verkja
undan honum, er hann hnoðaði mig við barðið. Og ég hrópaði:
„Góði guð í himninum hjálpaðu mér, hjálpaðu mér!“ Og ég gaf
upp alla vörn. í sömu svipan hætti boli að hnoða mig. Eg
skreiddist því á fætur. En nú varð mér litið til bola, hann hafði
labbað til kúnna og var hjá þeim á meðan ég skreiddist burtu. Ég
var afskaplega stirð og verkjaði sáran í hægri mjöðmina. En við
bola var ég ekki hrædd lengur.
Ég var viss um, að guð hafði hjálpað mér og hann myndi
varðveita mig.
58