Strandapósturinn - 01.06.1978, Blaðsíða 93

■Svo bar mig frá landi báran há
er brotnar við fjörusteina.
Eg var svo ung að árum þá
átti svo margt að sjá og reyna.
En finndi ég bresta mitt bernsku þrek
í brotsjóum lífsins fláa.
Hugurinn oft á heimleið vék
heim í bœinn minn lága.
Ó bernsku stöðvar árin áfram streyma
frá cesku dögum þeim.
En þig mun ávalt endurminning geyma
þótt annar staður kallist heim.
Samt enn í dag ef þreki þjakar lundin
það mitt sinni gjörir aftur rótt,
að ég á vin á bergi svörtu bundinn
er brestur aldrei karlmennskunnar þrótt.
Þar sem barnsins bljúgar iljar tróðu
hinn bera svörð.
Þar sem áður geislar vorsins glóðu
um gulli skyggðan fjörð.
Er hljótt og beri gest afgrárri heiði
mun greiði naumur sem hann fœr.
A lága hólnum stendur einn í eyði
œsku minnar vinur, gamli bœr.
91