Strandapósturinn - 01.06.1978, Blaðsíða 84

gluggi beint á móti dyrum, borð til hægri handar með 3 skápum
og skúffum á milli, efst eru tvær skúffur hlið við hlið, önnur fyrir
hnífapör en hin fyrir ýmislegt smádót, þar á meðal skærin, hinar
voru undir sokkaplögg, klemmur og klút, sem ég hafði yfir höf-
uðið þegar ég fór út og lá hann alltaf ofaná í skúffunni.
Alltaf vorum við öðru hvoru að svipast um eftir skærunum og
þótti ekki einleikið með hvarf þeirra, þar sem engum gat verið
um að kenna nema okkur tveimur. Alltaf voru skúffurnar grun-
aðar um að leyna skærunum og var margoft hvolft úr þeim á
gólfið og týnt upp í þær aftur, en allt án árangurs, skærin
fundust ekki.
Svo liðu fjórir mánuðir, þá er það eitt sinn sem oftar að ég var
að þvo þvott, ég fór upp í eldhús tilað sækja klemmur og klútinn
á höfuðið, þegar ég opna skúffuna liggja skærin ofan á saman-
brotnum klútnum. Eg snarstansaði og starði agndofa. Var þetta
missýn, eða var þetta raunverulegt, ég þreifaði niður í skúffuna,
jú þetta var raunveruleiki, skærin lágu þarna og ég, sem hafði
handleikið klútinn svo að segja daglega í margar vikur og aldrei
orðið neins vör.
„Eg spyr, hvað var hér að verki?“ Þegar Guðmundur maður
minn kom inn sagði ég honum frá fundinum og varð hann jafn
undrandi og ég.
Ætli að blessaðar álfkonurnar hafi ekki vantað skæri og tekið
mín traustataki? Ég hallast helst að þeirri skýringu og hafi svo
skilað þeim þarna þegar þær þurftu þeirra ekki lengur við og var
þeim það meira en velkomið.
Seinna töpuðust skærin alveg og hef ég ekki séð þau síðan. Sé
eitthvað dularfullt við þetta, sem ég efa ekki, þá óska ég að þær
njóti þeirra vel og lengi.
82