Strandapósturinn - 01.06.1978, Side 23

Svo þurfti hann Steini líka að hlusta á ána — og bárurnar —
og gargið í kríunni og ú-ið í æðarfuglinum. En fyrst og fremst
ána. „Heyrirðu ekki að áin syngur?“ hvíslaði hann þar sem hann
sat fremst á klapparnefinu. Ojú, víst heyrði ég sönginn, svaraði
ég, mikil ósköp.
Það sem fólkinu fannst erfiðast við okkur var sífelld árátta að
ráfa frá bænum. Það hefir sjálfsagt verið undan mínum rifjum
runnið, ég hef alla tíð verið haldin ólæknandi flökkunáttúru. Við
hræddum næstum lífið úr mæðrum okkar og fjölskyldurnar
urðu að þjóta til að leita okkar í dyrum og dyngjum, sem svo
birtumst á ólíklegustu stöðum, undrandi á þessum látum og
fyrirgangi. Til dæmis, eitt sinn um haust er verið var að sjóða
slátur, fór Steini til mömmu sinnar og bað hana að gefa okkur
slátur í nesti, við ætluðum að fara að smala. Hún hélt auðvitað
að við ætluðum að smala hornunum okkar og gaf okkur vænan
blóðmörskepp. Með hann undir burunni örkuðum við út með
firðinum. Kindur sáum við af og til og eltum þær spölkorn, en
höfðum ekki skipgang á við þær, svo þar skildi með okkur og
þeim. Á þessu gekk lengi eða þar til Steini fann kassa sundur-
liðaðan í fjörunni og þar fengum við hlöðugafl, sem okkur van-
hagaði um. Þá var nú sjálfsagt að snúa við, enda höfum við verið
komin út undir Borgir, næsta bæ, og búin að lafast 3-4 km.
Töluvert var tekið að rökkva og ég var farin að verða smeyk við
bárurnar, sem skullu víða upp að fótunum á okkur og mér fannst
alltaf vera að stækka. En áfram mjökuðumst við heim á leið og
það var eins og við manninn mælt við túngirðinguna mættum
við þeim fyrsta úr björgunarsveitinni.
Auðvitað var lesið svikalaust yfir okkur og allt fór fram með
sama hætti og áður, ég beljaði og hrein eins og belgurinn þoldi,
en Steini kreisti saman augun og munn, en tárin hrundu niður á
peysuna hans. Það sem fólkið var hræddast við var að við
flæktumst i veg fyrir kýrnar frá Borgum, en með þeim var
mannýgur tarfur og var óskemmtilegt að hugsa til þeirra sam-
funda, enda var það hræðslan við bola, sem læknaði okkur af
flakkinu.
Vordag einn um sauðburðinn lögðum við af stað sem fyrri og
21