Strandapósturinn - 01.06.1978, Qupperneq 49

Jóna Vigfúsdóttir:
Jónki og Jóka
Fyrir eða um aldamótin voru þau hjón í Bitrufirði sem sagt er
hér frá, og móðir mín talaði oft um. Ekki nefni ég þau hér vegna
neinna afreka annars vegar né afkáraháttar hins vegar, þótt þau
væru að ýmsu leyti frábrugðin venjulegu fólki.
Hún hét Jóhanna og var ævinlega kölluð Jóka en hann Jón og
kallaður Jónki að þeirrar tíðar sið. Bæði voru þau lítilla sanda og
ólust upp á hrakhólum. Svo hafa þau verið í vinnumennsku og
lent af tilviljum á sama bænum eins og oft vildi verða.
Ekki leist mönnum svo á, að Jónki og Jóka gætu séð fyrir sér
sjálf og var því heldur lagst á móti þessu hjónabandi af hrepp-
stjórn og ráðandi mönnum. Varð Jóku oftlega rætt um þann
ójafnað sem þeim hjúum var sýndur.
„Því skyldum við Jón minn ekki mega gifta okkur eins og
aðrir, búa eins og aðrir og eiga börn eins og aðrir?“
Menn féllust á þessi auðskildu rök og nú var farið að búa til
brúðkaups. Jóka sá um veislukostinn með hjálp húsbænda sinna
en Jónki keypti brennivínspela.
Nú var þetta að vorlagi og veður köld eins og gerist. Var oft
hrollur í Jónka, þegar hann kom inn frá því að norpa yfir lamb-
fénu. Hvarf þá brúðarefnið oft til síns heittelskaða með pelann
og gaf honum bragð.
„Súptu á aftur, góði, ég bæti í aftur.“ Mun hún í hvert sinn
hafa fyllt pelann aftur með vatni og var það haft á orði að ekki
mundi mjöðurinn hafa svifið á neinn til skaða í brúðkaupinu.
Þau hjónin voru svo í húsmennsku á bæjum í sókninni og
undu hag sínum vel. Mikla elsku báru þau hvort til annars og
47