Strandapósturinn - 01.06.1978, Síða 61

Ég fór nú að hyggja að drengnum. Þarna lá hann á sama stað
í hvamminum blóði storkinn með fötin flakandi og sundur
tætt.
Ég gekk til hans, laut niður að honum og nefndi nafn hans.
Hann leit upp. Það var því líkast, sem hann vaknaði af dvala. Ég
held að hann hafi ekki þekkt mig. „Hefurðu meitt þig mikið,“
spurði ég. Hann ansaði engu en brölti á fætur og haltraði af stað
og stefndi heim til sín. „Komdu heim með mér,“ sagði ég, „það
er styttra.“ „Nei,“ sagði hann stuttur í spuna og hálfkjökrandi.
Svona héldum við ofan hvamminn. Ég bauð honum margt og
bað hann margs, en alltaf svaraði hann með sínu stutta neii. Við
vorum komin fram á hvammsbrúnina. Þá tók við brött mel-
brekka niður í ána og yfir hana lá leiðin heim til drengsins.
En þá fékk hann allt í einu ákafa uppsölu og við það var sem
hann vaknaði til fullrar meðvitundar. Og nú var hann fús á að
fara heim með mér. „Ég er svo máttlaus,“ stundi hann. Þá sá ég
hvar hestarnir voru út með ánni ekki alllangt burtu. „Bíddu
hérna á meðan ég næ í Grána gamla,“ sagði ég. Gráni var mesta
þægðarskepna. Að stundarkorni liðnu kom ég aftur þeysandi á
honum. Og beizlið var sokkaböndin mín og kjólbeltið sem ég
hafði hnýtt saman.
Eg reið að hárri þúfu og þar brölti drengurinn á bak. Ég fór á
lend og ætlaði að sitja þar á meðan drengurinn færi á bak fyrir
framan mig, en hann kom þá eitthvað við mig svo ég rann aftur
af klárnum. En hvað gerði það til, Grána kom ekki til hugar að
slá mig og svo notaði ég bakþúfuna líka.
Við komumst bæði á bak og heim var haldið en þó ekki
hraðara en fetið. Mamma kom út á hlað þegar við riðum heim
tröðina. „Hvað hefur komið fyrir Anna mín?“ sagði hún fast og
rólega að vanda, en litverp. Ég sagði henni frá viðureigninni við
bola, og ætlaði víst ekki að draga neitt undan. En mamma mátti
þá ekki vera að hlusta á alla söguna, og er hún hafði kynnt sér
það að ég væri rólfær, tók hún Nonna (svo var drengurinn
kallaður) af baki og bar hann inn í bæ.
Pabbi fór undireins eftir foreldrum drengsins, og að vörmu
spori komu þau hrædd og þakklát í senn.
59