Strandapósturinn - 01.06.1993, Page 45
Eins og nærri rná geta voru Strandamenn harrni slegnir við þau
válegu tíðindi, að Helluskipið hefði farist með allri áhöfn, 10
skipverjum, sem flestir voru bændur á besta aldri og höfðu fyrir
heimilum að sjá. Aldrei í rnanna minnum hafði sorgin knúið jafn
fast að dyrum þeirra sem þá. í einu vetfangi urðu sjö konur ekkjur
og sú áttunda missti unnusta sinn. Og hvorki fleiri né færri en 18
börn urðu föðurlaus. Það var því engin furða, þótt 5. apríl árið
1894 væri í hugum nrargra dagur sorgar og brostinna vona.
Benjamín Ólafsson bóndi á Asmundarnesi (f. 10. ág. 1845) orti
erfiljóð í minningu um skipverjana, öllum ekkjunum, föðurlausu
börnunum og öðrunr syrgjendunr til huggunar. Birtist ljóðið hér í
afskrift Önnu G. Halldórsdóttur á Drangsnesi, senr sendi
Strandapóstinunr það af því tilefni, að ein öld er liðin frá endalok-
um sægarpanna á Helluskipinu. En meðal þeirra var afi hennar,
Árni Magnússon bóndi í Sunndal. Yngsta dóttir hans og Guðrún-
ar Guðmundsdóttur konu hans var Guðrún Petrína, nróðir Önnu.
Heimildir:
Guðbjörg Jónsdóttir á Broddanesi: Gamlar glceður bls. 193—199.
Pétur Jónsson frá Stökkum: Strandamannabók bls. 145—146.
Guðmundur Pétursson Ófeigsfirði: Bernskuminningar, Strandapóstur-
inn 14. árg.
Séra Jón Guðnason: Strandamenn.
43