Strandapósturinn - 01.06.1993, Page 47

Torfi Guðbrandsson:
Milli heims og heljar
Atburður sá, sem hér verður sagt frá, gerðist skömmu fyrir
páska árið 1910.
Arla morguns söðlaði bóndinn á Hvalsá í Kirkjubólshreppi hest
sinn og reið eins og leið liggur inn með Streingrímsfirði. Hann hét
Magnús Jónsson og var þá 37 ára gamall. Magnús hafði tekið
daginn snemma, því að hann átti langa leið fyrir höndum, ætlaði
suður yfir Tröllatunguheiði að Valshamri í Geiradal til að flnna
Kristmund Jónsson bróður sinn. Þegar Magnús kom að Þorpum,
sem er næsti bær, slóst húsfreyjan þar, Elínborg Benediktsdóttir í
för með honum og reið í söðli eins og þá var títt. Elínborg, sem var
á fimmtugsaldri, átti erindi við Valgerði dóttur sína, er þá bjó í Bæ
í Króksfirði.
Veðri var svo háttað, að það var suðvestan rosi og asahláka.
Allar ár og lækjarsprænur voru því í foráttuvexti. Þegar þau
Elínborg og Magnús komu að vaðinu á Heydalsánni leist þeim
ekki á blikuna, því að svo mikið straumkast var í ánni að hún virtist
ófær. En í stað þess að hverfa heim að svo búnu vildi Magnús
kanna, hvort unnt væri að komast yfir þennan fyrsta farartálma
þeirra á Sjóarvaðinu. Riðu þau því niður með ánni að ósnum og
könnuðu aðstæðurnar. Sýndist Magnúsi, að þar væri áin fær og
ráðgaðist við Elínborgu um yfirreiðina.
Magnús reið ljósri hryssu, sem var fylfull og hét Snotra. Ferða-
félagi hans sat einnig á hryssu, er kölluð var Hosa. Var hún brún
og með hvíta fætur. Er nú ekki að orðlengja það, að Magnús
leggur í ósinn á Snotru sinni og Elínborg fylgir honum hiklaust
eftir á sínum hesti. En Sjóarvaðið var dýpra en Magnús hugði og
áður en varði var Snotra komin á hrokbullandi sund og barst fyrir
straumi og vindi út úr ósnum frá landi án þess að Magnús fengi
við nokkuð ráðið.
Af Elínborgu er það að segja, að hún gaf Hosu sinni, sem einnig
var komin á sund, strax lausan tauminn og lét hana ráða ferðinni.
45