Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 50

vonir manna að glæðast um að hjálpin bærist í tæka tíð, enda
nálguðust bátsverjar hrakningsmanninn óðfluga. Er ekki að orð-
lengja það, að Magnúsi náðu þeir lifandi fram af Sauðabólshöfða1'
útundir svonefndum Högum. En hryssan var dauð og eftir að
hafa bjargað Magnúsi upp í bátinn var sprett á gjörðina og
hnakknum kippt innfyrir borðstokkinn og kom hnífurinn hennar
Stínu þar við sögu öðru sinni.
Á leiðinni til lands, er sóttist seint móti strekkingsvindi, var
reynt eftir föngum að hlúa að Magnúsi, sem bæði var þrekaður og
dofmn af kulda eftir þessa ógnþrungnu sundreið, enda hefur
hún varla varað skemur en þrjá stundarfjórðunga og Magnús þá
að líkindum verið kominn 1 km frá árósnum þótt erfitt sé að
fullyrða nokkuð um þessi atriði. Þegar landi var náð var farið með
Magnús heim til Jóns Þorsteinssonar og skorti þar ekkert á góða
aðhlynningu hjá móður hans og systur.
Niðri á fjörukambinum við ána stóð Elínborg Benediktsdóttir
allan tímann, rennblaut og kvíðafull og varð vitni að þessum
einstæða og ótrúlega atburði þegar áhöfnin á bátskelinni heimti
Magnús úr greipum dauðans. Varpaði hún þá öndinni léttara og
reið heim á leið að Þorpum.
Magnús Jónsson hresstist furðu fljótt og bjó áfram á Hvalsá
meðan honum entist aldur til. En hann varð ekki gamall maður.
Það átti fyrir honum að liggja 5 árum síðar að veikjast af lungna-
bólgu, sem dró hann til dauða eins og marga fleiri á þeim árum.
Magnús lét eftir sig konu, Guðbjörgu Jónsdóttur frá Svanshóli og
sjö börn, sem flest voru ung að árum.
Af hryssunni Snotru er það að segja, að hana rak út Steingríms-
fjörð norður á Húnaflóa og bar að landi á Kaldrananesi. Þar af má
ráða hvaða örlög Magnúsi voru búin, hefði honum ekki borist
hjálp í tæka tíð.
Það veigamikla atriði, hversu vel og lengi hryssan flaut með
Magnús, á sér vafalaust þá skýringu, að hún var fylfull eins og
11 Sauðabólshöfði, sem var við innanverða Lönguvík, hefur verið jafnaður við jörðu
vegna vegagerðar.
48
j