Strandapósturinn - 01.06.1993, Side 66

kring um eyjuna og settumst sunnantil í Kothólinn. Var þaðan
gott að sýna og sjá, rifja upp gamlar endurminningar um alla þá
skurði og garða, sem kostað hafa svo mörg handtök Guðmundar
Bárðarsonar og hans manna. Hallamælingarnar gerði Grímur
Ormsson.
A meðan við sátum á Kotinu bar fyrir okkur fögur sjón, hópur
ungra manna og kvenna sveitarinnar. Það var Ungmennafélagið,
sem stóð fyrir skemmtiferð, og okkur taldist til að þar væru 32
piltar og stúlkur, en miklu fleiri hestar. Var þessi hópur allur úr
Tungusveitinni. Atti að leika fótbolta á Fellseyrum og sennilega
hitta þar unga fólkið úr Kollafirðinum. Því næst skyldi riðið út að
Broddanesi og gengið á Ennishöfða. En veðrið var svo slæmt, að í
stað þess að ganga á höfðann, mun hafa verið riðið út að Stiga.
Margt í þessum hópi mun hafa verið synir og dætur minna gömlu
æskuvina.
Við fórum nú heim og borðuðum miðdegisverð. Þótti mér þá
vænt urn að heyra frú Guðnýju láta í ljósi hve oft væri fallegt á
Kollafjarðarnesi. Eg óskaði þess að hún og maður hennar mættu
eignast jörðina, svo að hún yrði þeirra óðal. Eins og málum nú var
háttað fengi hvorki hún, né neitt af þeirra fólki, að njóta þess, sem
jörðinni hafði verið gert til góða, ef maður hennar félli frá.
Að miðdegisverði loknum kom prófasturinn, séra Jón loks úr
embættisferð sinni, svo að mér gafst of stuttur tími til að tala við
hann um fólk og umhverfi, því við vorum búin að gera ráð fyrir að
láta sækja okkur frá Broddanesi klukkan 2 síðdegis. Enda stóð
ekki á því að minn gamli kunningi Jón Þórðarson og sonur hans
Þorsteinn lentu í Pálsnausti klukkan 2. Við kvöddum því hús-
bændur og hjú, en síðast og ekki síst kvaddi ég Kollafjarðarnes, —
„þar er allt sem ann ég, þar er mitt draumaland...“
Við sigldum nú í blásandi byr yfir Qörðinn, alveg eins og svo oft
forðum daga.
í lendingunni á Broddanesi þekkti ég mig. Þar voru bátar, selur
og sömu föng og áður var, en heima fannst mér allt breytt. Þar
voru nú komin ótal hús, mikið umgirt land í ræktun sunnan við
túnið og ýmsar fleiri breytingar. Ég þekkti þó húsfreyjuna Guð-
björgu Jónsdóttur og dóttur hennar Sigríði, sem verið hafði á
64