Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 81

Frá Bassastöðum var haldið um tíuleytið sem leið lá upp á
Bjarnarfjarðarháls þar sem aðalvegurinn var kvaddur og nú átti
fyrir alvöru að reyna á þol jeppans og hæfileika ökumannsins.
Þarna tók við smalaslóði sem Bjarnfirðingar höfðu rutt upp eftir
hálsinum með jarðýtu. Jeppinn hossaðist eftir slóðanum svo langt
sem hann náði en að honum loknum tók við harðfenni sem
reyndist eins og fínasta malbik. En malbikið tók enda og eftir því
sem ofar dró varð meira um snjó sem hélt jeppanum illa uppi
enda á brattann að sækja. Eftir því sem heiðin nálgaðist fór ég að
fmna fyrir kvíða og ónotum í maganum — sjálfsöryggið dvínaði
óðfluga. Þarna upp hafði ég aldrei komið og þekkti ekkert til
nema af afspurn og „meðalaferðasögum“ af ýmsum mönnurn
sem tóku að sér að sækja lyf fyrir veikt fólk þegar á þurfti að halda
og mikið lá við. Að skipuleggja ferðina í notalegri stofu í Reykjavík
var bara allt annað en að standa frammi fyrir ókunnum aðstæð-
urn, illa búinn og með sjálfstraust sem snögglega laumaðist í
burtu. Mikið var ég (og raunar við allir) fegnir að sjá þá Pál birtast
allt í einu, en hann liafði verið það fljótur í förum að við vorum
ekki enn komnir upp á háheiðina þegar við mættumst. Páli var
innilega fagnað og tók hann við leiðsögninni það sem eftir var.
Páll var gjörkunnugur heiðinni, þekkti öll kennileiti og vissi ná-
kvæmlega hvar best var að fara og var því betri en nokkur lóran
semjeppamenn nútímans styðjast við. Auk þess var Páll af holdi
og blóði, fróður og skemmtilegur. Síðasti spölurinn upp var bratt-
ur og erfiður, jeppinn sökk dýpra og dýpra í snjóinn í stað þess að
fljóta ofan á eins og gert hafði verið ráð fyrir í stofunni í Reykjavík.
Þrátt fyrir mótmæli var ekki um annað að ræða í stöðunni en
senda félagana út með farangurinn á bakinu, og skyldu þeir
ganga upp síðustu brekkuna til þess að létta jeppann. Þarna var
gott að vera bílstjórinn. Eftir þessa ráðstöfun silaðist jeppinn upp
með erfiðismunum. Það rná segja að þeir félagar hafi gengið
meira og minna alla leiðina, með nokkrum hvíldum þó og án
farangurs. Leiðin bauð svo sannarlega ekki upp á fullhlaðinn
jeppa, þó góður væri.
A heiðinni var veðrið nokkuð gott, norðaustan 3—5 vindstig, vel
bjart en gekk á með dimmum éljum. Stefnan var nú tekin á
79