Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 83

Búrfellsvatn, sem komast þurfti yfir þannig að leiðin væri sem
styst. Niður að vatninu, sem var ísilagt, lá brött brekka og var
Guðmundi falið það hlutverk að kanna brekkuna og styrkleika
íssins. Að fengnu merki frá Guðmundi lagði jeppinn af stað ofan
brekkuna og komst þetta heilu og höldnu. Seinna sagði Guð-
mundur að ónot hefðu farið um sig þar sem hann stóð og sá
eingöngu ofan á þak jeppans í staðinn fyrir framan á hann þar
sem brekkan hafi verið það brött.
Að vatninu slepptu tók við leið sem lá austan megin við Búrfell
og var hún svo um munaði grýtt, alauð og eintóm holt og melar.
Þarna mátti greinilega lesa í svip Hávarðar miklar efasemdir um
ferðalagið í heild sinni og áhyggjur af því að jeppinn góði og nýi
væri að liðast sundur og yrði því sóttur í pörtum eftir að snjóa
leysti um sumarið. Þar sem við hossuðumst eftir þessum grýttu
melum sáum við vel niður í Reykjarfjörð og Húnaflóa og þá blasti
við okkur eftirminnileg sjón: Reykjarfjörður og Húnaflóinn voru
fullir af ís svo langt sem augað eygði og hvergi vök að sjá. Um var
að ræða endalausa breiðu, sem teygði sig í norðaustur, en landið
skar sig úr dökkt og mikilúðlegt og hopaði hvergi fyrir þessum
landsins forna fjanda. Frá ísnum andaði ótrúlega köldu og komu
þá kaupfélagsúlpurnár og ullarsokkarnir sér vel, eins og reyndar
oftar í ferðinni.
Norðan við Búrfell var komið að brattri brekku, sem komast
þurfti niður eins og áður. Efst í brekkunni hafði myndast mikil
snjóhengja sem jeppinn varð að fara fram af ef ferðin átti að geta
haldið áfram. Hengjan var laus í sér og slútti mjög fram og töldu
því sumir það vænlegri kost að reyna að krækja fyrir hana, senni-
lega minnugir máltækisins, að betri sé krókur en kelda. Kom
þarna til kasta Páls að leysa málið og niðurstaðan varð sú, að niður
brekkuna yrði að fara. Ekki var því þörf á frekari umræðum og
jeppanum ekið á fullu út á hengjuna, eins langt og hann komst,
þar til hann lagðist á magann rétt við brúnina og sat þar fastur.
Hávarður kom nú hlaupandi til mín og sagði: „Ég hélt að þú
ætlaðir fram af brúninni á þessari líka ferð.“ Ég fullvissaði hann
um að það hefði aldrei verið ætlunin, enda var mér umhugaðra
um líf mitt og limi en svo. Vaskir félagar brugðust skjótt við og
8f