Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 84

svip félaganna mátti lesa efasemdir um það að mér tækist að hafa
stjórn á jeppanum niður þessa löngu og bröttu brekku. Til bóta
var þó að nú var engin hengja sem fara þurfti frarn af. Þarna á
brúninni upphófust umræður um hvort ekki væri önnur fýsilegri
leið niður í dalinn. Að sögn Páls var ekki um aðra betri leið að ræða
því þó farið væri annars staðar fram af brúninni kæmu bara enn
meiri erfiðleikar þegar niður væri komið. Eins og áður voru orð
Páls lög enda kom í ljós að ferðin niður gekk áfallalaust. Þegar
niður var komið sögðu félagarnir að þeir hefðu hangið aftan í
jeppanum á meðan brekkan var sem bröttust til þess að varna því
að hann færi að renna.
Hávarður varð nú sífellt vonbetri um það að takast mætti að
komajeppanum góða heilum heim. Þá gerðist óhapp — hjöruliðs-
kross bilaði í afturdrifskafti og varð því að taka drifskaftið úr
sambandi og fara það sem eftir var leiðarinnar á framdrifinu einu
saman. Ungir og hraustir menn voru fljótir að bjarga þessu og von
bráðar var haldið af stað að nýju og þá niður með Breiðadalsá. Þar
sem farartækið komst nú eingöngu áfram á framdrifinu varð að
velja því leið við hæfi. Þarna kom þekking Páls á staðháttum að
góðum notum og var hann ótrúlega fundvís á greiðfærustu leið-
ina fyrir lasburða jeppann og kvíðafullan eigandann. Þrátt fyrir
það reyndist leiðin oft ansi brött og með töluverðum hliðarhalla.
Sérstaklega man ég eftir einni brekku með það miklum hliðar-
halla að félagarnir röðuðu sér á fram- og afturhorn jeppans til
þess að halda við hann á leiðinni niður. Þar létti mér stórum þegar
ég sá Guðmund frænda minn frá Finnbogastöðum stöðugan á
framhorninu staðráðinn í að láta hvorki jeppann né ökumanninn
frænda sinn skoppa niður í Breiðadalsá. Eftir að þessi hindrun var
að baki má segja að betur hafi farið að ganga enda styttist leiðin
niður á láglendið og landslagið því orðið greiðfærara.
Til Djúpuvíkur kom hópurinn heilu og höldnu um níuleytið og
var gist þar í góðu yfirlæti hjá þeim hjónum Guðbrandi Sveini
Þorlákssyni og Ástu Jónsdóttur, sem tóku okkur af mikilli gest-
ristni. Við sofnuðum þreyttir, sælir og ánægðir með velheppnaða
ferð, sem áratugum síðar þykir þess virði að skrá á blað — eða
hvað?
82