Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 99

af skoti, þó ekki væri nema til að ná sér í nokkra fugla. En þeir
voru líka friðaðir og undu sér vel í þessum þrönga firði. Fuglinn
var svo spakur að maður gat næstum því gengið fast að honum,
þar sem hann spókaði sig í fjörunni eða lónaði eftir æti í flæðar-
málinu og úið hans rann saman við öldugjálfrið og lækjarniðinn.
Eg átti annað slagið í hálfgerðum vandræðum með að halda mér
vakandi á hestinum í þessari undarlegu kyrrð. Hún verkaði á mig
eins og einhvers konar dáleiðsla og hvað eftir annað atti ég klárn-
um út í hálfgerðar ófærur. I grennd við fjörð þennan eru nokkur
örnefni sem gætu bent til þess að þar hafi menn hafst við á öldum
áður, en í firðinum sjálfum fundum við engin merki um manna-
bústaði. Þar er í rauninni ekkert undirlendi, brattar og skriður-
unnar hlíðar til beggja handa og graslendi því nær ekkert nema þá
til beitar. Þó sá ég ekki mikið af sauðfé á þessum slóðum. Selir og
flðurfé virtust vera einu áberandi lífverurnar sem þrifust þarna.
Við félagarnir létum hestana bara fara fetið inn með strönd-
inni, enda vegurinn, eða réttara sagt götuslóðinn ekki neinn
skeiðvöllur. Veðrið var fagurt, logn um allan sjó og sól í heiði. Það
var eins og við værum nýkomnir af hafi og leituðum landnáms á
þessum slóðum. Allt var svo hreint og ósnortið, næstum því alveg
eins og það var í árdaga. Og ekki veit ég hvernig á því stóð, en ég
kunni svo vel við mig þarna, fannst svipmót landsins færa mér
eitthvað sem ég gæti unað mér við og brotið heilann um löngu
eftir að það væri horfið úr augsýn. Og nú fórum við örugglega um
Hjarandaskarð. Við komum til Skjaldabjarnarvíkur um hádegi en
fórum þar fyrir ofan garð og námum ekki staðar fyrr en í Reykjar-
firði. Þar þáðum við veitingar og ræddum málin eins og á austur-
leiðinni. Gummi hafði gott lag á því að gæða frásagnir sínar lífi og
lit, og ekki skorti hann orðaforða. Það var lélegt efni sem ekki gat
orðið skemmtilegt í meðförum hans, þegar þannig lá á honum.
Við komum heim í Þaralátursfjörð um það leyti sem rökkrið
færðist yfir og þar beið félaga míns unga konan hans og fyrsta
barnið þeirra, en mín beið góður matur og kærkomin hvíld.
En þetta sama kvöld fór ég aftur að hugsa um hann Hallgrím,
unga manninn sem hvarf frá Dröngum og reyna eins og mér var
framast unnt að ráða í afdrif hans. Ut úr þeim vangaveltum kom
97