Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 102

þessu sinni, þung undiralda af norðri en suðvestan þræsingur út
úr víkum. Hann latti því fulltrúana heldur fararinnar, en þeir
vildu hins vegar ólmir komast af stað sem fyrst, og í samræmi við
óskir þeirra var því lagt frá landi og stefna tekin austur á bóginn í
átt að Reykjaneshyrnu. Ráðunautarnir tóku sér stöðu frammi við
lúkarskappann og horfðu hljóðir í öldurnar um sinn. Eg var við
stýrið en Gummi stóð í vélarhúsopinu og fylgdist með sjólaginu.
Allt í einu sá ég nokkuð bratta vindbáru framundan og ætlaði ég
að láta Gissur skáskera hana, vék honum lítið eitt til hliðar til þess
að fá hana ekki yfir bátinn, en í sömu andrá rak Gummi fótinn
skyndilega hart í stýrissveiflna þannig að báturinn stefndi beint í
báruna með þeim afleiðingum að brotið fór yfir okkur og ráðu-
nautarnir blotnuðu talsvert. Þeir skriðu því í skyndingu undir þilj-
ur, en Gummi leit brosandi til mín og sagði um leið og hann hélt
fram á til farþeganna: „Eg ætla að vita hvort þeir eru enn sama
sinnis. Það er bölvaður ruddi í veðrinu eins og er.“ Hann endur-
tók svo tilmæli sín í lúkarsopinu, en þá skeði hið óvænta. „Snúa
við“, endurtóku þeir. „Nei, þetta er ekki svo slæmt.“ „Þið hafið
blotnað," sagði Gummi og var nú allt í einu sakleysislegur á svip-
inn. „Já smávegis en það þornar aftur með tímanum," svöruðu
þeir, „við höldum okkur undir þiljum það sem eftir er leiðarinnar.
Heldur þú að hann versni nokkuð úr þessu?“ „Það veit ég skramb-
ann ekki“ svaraði Gummi um leið og hann þokaði sér aftur eftir
þilfarinu þungur á brúnina yfír þvermóðskunni í körlunum. „Eg
hélt að þeir myndu fá nóg af gusunni“ sagði hann urn leið og hann
kom sér aftur fyrir í vélarhúsopinu. „Þeir eru harðari í haus en ég
hélt.“ Eftir þetta reyndi hann ekki að telja körlunum hughvarf en
lét Gissur þæfa ölduna austur með ströndinni framhjá Reykjanes-
hyrnu, Gjögri, Reykjarfirði, Veiðileysu og Kaldbaksvík. Og er við
komum á móts við svokallaðar Eyjar var stefnunni breytt og farið
landmegin við mikinn skerjaklasa sem úthafsaldan lamdi svo all-
harkalega. Mér leist ekki meira en svo á þessa fyrirætlan félaga
míns en lét þó kyrrt liggja. Um leið og aldan brotnaði á skerjunum
féll hún saman og urðu dauðateygjur hennar að eins konar röst
innan þeirra. Gissur fór að láta illa að stjórn. Það var einnig
auðfundið að við vorum komnir á grunnsævi og að við gætum átt
100