Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 108

Enn var að heita mátti logn þótt aldan færi vaxandi og tunglið sem
áður óð í skýjum var smátt og smátt að hyljast gráblárri móðu, sem
varpaði einkennilegri nákaldri slikju á hafflötinn umhverfis fleyt-
una okkar. Og allt í einu fannst mér hún svo smá og umkomulaus í
allri þessari ógnar víðáttu. Brimniðurinn frá ströndinni lét illa í
eyrum, hann minnti mig á skriðuföll. Og þarna úti í nóttinni var
núpurinn hans Eiríks bónda eins og einhver furðuskepna liggj-
andi fram á lappir sínar, augljóslega undir það búin að fá sér
ærlegt fótabað í næsta norðan áhlaupi. Einhvers staðar þarna
uppi í kolsvörtum hamraveggnum átti að vera lítil silla eða hola í
bergið og til er sögn um það, að þar hafi Eyvindur Jónsson,
útilegumaðurinn frægi, hafst við um tíma. Ekki hefur það nú
verið vistlegur dvalarstaður. En hvað máttu ekki olnbogabörn
þjóðfélagsins þola í þá daga.
Gissur þræddi hægt og sígandi fyrir Núpinn, allt of hægt, að
mér fannst, en Gumma fannst þetta ganga vonum fremur, enda
sjómaður af lífi og sál. Mér fannst hann ekki hafa neinar áhyggjur
af óveðursbakkanum sem fór nú ört hækkandi fyrir utan okkur á
flóanum. Hann horfði út í myrkrið einbeittur og óttalaus á svip-
inn, virtist þó fylgjast með hverri hreyfingu fleytunnar og finna
hvað henni og jafnvel hafinu leið. Og þrátt fyrir ugg minn og
ónóga sjómannsreynslu varð ég ósjálfrátt öruggari í návist hans.
Nokkru síðar renndum við framhjá Selskerjum sem liggja utar-
lega á Reykjarfirði og á því hamaðist úthafsaldan hlífðarlaust og
hæstu bárufaldarnir brustu skammt frá okkur. Gummi, sem var
venju fremur fáorður þetta kvöld, leit til mín og sagði: „Það er hár
á þeim barmurinn þessum og ekki ófagur, ef maður kemur ekki
of nærri þeim þegar þær eru í þessum ham.“ Eg leit við honum án
þess að brosa og hugsaði: „Er honum nú ekki farið að standa á
sama um útlitið, kominn einhver beygur í hann eins og mig, þótt
hann reyni að láta sem minnst á því bera.“ Honum stökk ekki bros
en horfði fast á Þaralátursnesið sem nú blasti við okkur með sinn
langa skerjagarð þar sem hvítir brimskaflar hófust og hnigu á víxl
og mynduðu nær fellt óslitið hvítfyssandi brot frá landi og það
sem augað eygði til hafs. Þegar við komum að nesinu létti Gummi
á vélinni um stund og andæfði upp í vindinn sem enn var þó lítið
i06