Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 112

breiða Drangajökuls á aðra hönd en hafið á hina, ákjósanlegur
staður fyrir ókvalráða dugnaðarmenn eins og Gumma þara. Og
nú minnist ég þess, sem ég heyrði stundum haft á orði áður fyrri,
að á meðan að Gummi var í hreppsnefnd Grunnavíkurhrepps
hafi hann oftar en einu sinni staðið upp í hárinu á séra Jónmundi
Halldórssyni oddvita, en til þess þurfti víst þó nokkurn kjark á
þeim árum. Jónmundur var talinn mikill málafylgjumaður og
vildi eins og Gumrni sveitarfélaginu vel, en ekki varð þó með öllu
komist hjá ágreiningi annað slagið og þá var klerkur ekki talinn
neitt lamb að leika sér við. En Gummi var einnig fastur fyrir og
enginn aukvisi ef til tíðinda dró, hafði jafnvel gaman af ágrein-
ingnum í aðra röndina.
En þarna kemur unga heimasætan, systir Gumma, með mið-
degismatinn upp í hvamminn til okkar, horfir eins og í átt til
jökulsins um leið og hún leggur byrðina frá sér í skjóli við lítinn
hól og boðar komu sína með brosi. Við Gummi leggjum orfin frá
okkur og setjumst að snæðingi en heimasætan horfír á og ber
okkur ef til vill saman. Svo sannarlega erum við ólíkir í sjón, hann
hár vesti og grannvaxinn, kvikur í hreyflngum og fljótur að átta
sig á hlutunum, ég aftur á móti lágur í loftinu, hæggerður og lengi
að koma orðum að því sem ég vildi sagt hafa. Samt sem áður
kemur okkur vel saman, því þó að ég vilji jafnan fara hægt í
sakirnar og sé ekki mikill atkvæðamaður dáist ég alltaf undir niðri
að þeim sem heyja lífsstríð sitt án hiks og undansláttar og láta sér
ekki allt fyrir brjósti brenna. Gummi lætur verkin tala, mig dreym-
ir. Að lokum kemur svo hvor tveggja ef til vill út í eitt. Er máltíð-
inni lýkur sé ég hvar unga heimasætan tínir saman ílátin og heldur
heim á leið, sviphrein, greindarleg og brosmild, með regnúðann í
hrafnsvörtu hárinu og draum æskunnar í augunum. Við félag-
arnir horfum á eftir henni þar til hún hverfur bak við Óspaks-
höfða, þá göngum við aftur að slætti og lemjum á finnungnum
lengi dags.
110