Strandapósturinn - 01.06.1993, Page 116

nema einn fiskur í senn nema lóðaröngli væri hnýtt neðan í
hneifina á þar til gerðan öngultaum. Menn voru misjafnlega
fisknir. Var það líklega kornið undir hvernig haldið var á færinu.
Sumir voru sagðir lúsfisknir en aðrir fiskifælur, sem fengju varla
bein úr sjó þó aðrir diægju vel. Faðir minn Valgeir Jónsson bóndi í
Norðurfirði, var góður færamaður og vel fiskinn. Magnús Hanni-
balsson fékk hann með sér í róður eða róðra um einhvern tírna
þetta sumar. Ekki veit ég hvað hefur kornið til þess. Eftir að
heyannir byrjuðu réri faðir minn á sínum bát (árabát) þegar
honurn líkaði veður og vel stóð á með heyskapinn, en reri ekki að
staðaldri. Líklega hefur Magnús vantað háseta og fengið föður
minn til að bæta úr því. Segir ekki af því fyrr en Ingólfur kemur úr
róðri. Meðan Ingólfur var í róðri var prammi, sem farið var á milli
lands og báts þegar hann var á legunni, festur við legufæri Ingólfs
til að halda þeim uppi. En í stað þess að fara í land á prammanum
upp að bryggjunni á Norðurfirði var prammanum róið upp í
Sandinn í Norðurfirði niður af bænum. I prammanum var faðir
minn og einhver með honum. Upp úr prammanum komu svo
tvær vænar sprökur og sú þriðja rninni. Kom þá upp, að faðir
minn hafði verið svo heppinn að setja í þessar sprökur og náð
þeirn inn. Þótti þetta nrikill happafengur.
Sú regla var á handfæraveiðum sem þessum að hver dráttar-
nraður átti sjálfur það tros, sem svo var kallað, sem hann dró á sitt
færi, þar á nreðal voru lok og líklega sprökur. En Magnús Hanni-
balsson var ekki viss unr að útgerðin liti svo á, að sprökurnar væru
tros og þar með í eigu dráttarnranns, heldur kænru til skipta og þá
kreljast hlutar í þeinr. Aftur á móti leit Magnús svo á að faðir minn
væri best að þeinr kominn. Og til að hætta á ekkert í því efni lét
hann flytja föður minn og sprökurnar upp í Sandinn án vitundar
útgerðarnranns. Sat faðir minn því einn að þessum góða feng.
Þó faðir nrinn sæti þannig einn að þessunr góða feng sínunr þá
var það ekki svo í raun. Þetta var svo stórt búsílag og fágæti á þeirri
tíð og mörgum vel þeginn biti (nráltíð) af því góðgæti. Var ná-
grönnunum sendur góður biti af flökunr, höfuðbeinunr og rafa-
beltunr og nutu þeir þar nreð góðs nrálsverðar af því. Vorum við
krakkarnir sendir nreð soðninguna á trærliggjandi bæi. Man ég
f 14