Strandapósturinn - 01.06.1993, Side 117

það vel, að ég var sendur fram í Árnes ríðandi gömlu Rauðku með
vænan tvískiptan poka fyrir aftan mig til þeirra prestshjónanna
Séra Sveins Guðmundssonar og frú Ingibjargar.
Þau komu þetta vor að Árnesi með stórt heimili, börn sín og
annað fólk. Voru þau frumbýlingar í Árnesi og fátæk. Var þó
nokkuð í pokanum sem ég reiddi undir mér. Mér var vel tekið.
Var það í fyrsta sinn sem ég kom í eldhúsið í Gamlabænum í
Árnesi. Og líklega hefi ég þá í fyrsta sinn drukkið hið sérstæða
„frúarkaffi“ Ingibjargar í Árnesi. Það átti ég eftir að gera oft síðar
eins og allir aðrir sem þar bar að garði.
Eg minnist þess með hve miklum fögnuði og þakklætisorðum
frú Ingibjörg tók á móti þessari sendingu frá föður mínum og
móður, sem átti sinn þátt í þessari útdeilingu. Þau þakklætis- og
blessunarorð átti ég að færa heim fyrir þennan kærkomna og
Ijúffenga mat, sem auðsjáanlega kom sér vel.
Það er mér í minni frá þessari fyrstu komu minni í Árnes, í tíð
þeirra séra Sveins og frú Ingibjargar, hvað fátæktin var þar áber-
andi, þó einkum í fatnaði þeirra Árnessystra. Við vorum fátækleg
til fara börnin í Norðurfirði, en þarna var það síst betra.
Eins og áður segir komu þau prestshjónin þetta vor að Árnesi
frá Litla-Múla í Saurbæ (Reykhólaprestakalli). Voru þau þá bláfá-
tæk. En við kornu þeirra í Árnes batnaði hagur þeirra fljótt. Þar
bar margan að garði og öllum vel tekið. Annað sem mér er í minni
frá þessum fyrstu kynnum mínum af frú Ingibjörgu er sú reisn og
höfðingssvipur sem yfir henni var í látleysi sínu. Þeirri reisn hélt
hún í gegnum alla fátækt sína á fyrri árurn til dauðadags.
Faðir rninn, Valgeir Jónsson bóndi í Norðurfirði, hafði áður
verið fastur háseti á hákarlavertíðum á Fiunbogastaðaskipinu,
sem var áttæringur, og á Voninni. seglskútu í eigu þeirra Finn-
bogastaðabræðra, Finnboga og Magnúsar á Kjörvogi. Nokkru
eftir komu Ingólfs hætti hann að vera á Finnbogastaðaútgerðinni
og færði sig yfir á Ingólf sem háseti. Var honum það hægara um
vik vegna nálægðar við þá útgerð, auk þess sem Ingólfur var
vélbátur en Vonin aðeins búin seglum. Á Ingólfí var hann því
síðustu vertíðir sínar á hákarlaveiðum þar dl að liann hætti þeirri
sjómennsku. Frarnan af sumri fékk hann stundum að fara með á
115