Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 118

Ingólfi í fiskiróðra, en var ekki fastur háseti á honum þá tíma. Var
hann aflasæll og veiðikló þegar róið var með handfæri. Svo var í
þetta sinn þegar hann lenti í þeim happadrætti sem hér er sagt frá.
Ég læt nú þessum minningabrotum frá liðnum dögum lokið.
Mér hefur oft orðið hugsað til þessara atburða í hversdagslífi
þeirrar kynslóðar sem ég er kominn af og ólst upp með. Það er
ekki frá stóru sagt, en sýnir þó inn í lífsmáta foreldra minna og
annarra á þeirn tíma sem þetta var.
Lostæti eins og það sem faðir minn var svo heppinn að draga á
færi sitt að þessu sinni var öllum kærkomið. Að bíta bein heilag-
fiskis og sjúga úr þeirn ljúffengan, fituríkan safann var öllum þá
hreint sælgæti. Magann dreymdi um að njóta þess þegar þess var
ekki kostur og nutu þess sem helgimáltíðar þegar það gafst. Og
svo var að þessu sinni. Nú er öldin önnur. Fullorðnir, hvað þá
börn kunna ekki lengur að meta þetta og þá hollustu sem í því
fólst. Sykurvatn, kók og aðrir drykkir og sætsúpur eru þeim
sumum tamari og meira virði þó ólíku sé saman að jafna um
hollustu. Læt ég hér lokið þessari endurminningu minni.
Bæ í Trékyllisvík, síðasta vetrardag 1992
116