Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 120

steininn og fannst mér það mjög gaman. Síðan var netið dregið út
í vatnið á strengnum og fengum við oft góða veiði. Eins minnist ég
þess, að sama vor var ég sendur inn að Eyjum, var Magnús þá að
vinna í selnum. Bjó þá á Eyjurn Guðjón Jónsson og Kolfinna
Jónsdóttir kona hans. Eftir að hafa þegið góðgerðir hjá þeirri
ágætu konu var ekki við það komandi að ég færi einn að Kleifum.
Hún lét því Harald son sinn, sem var eitthvað yngri en ég, fylgja
mér norður að Kleif. Þannig er háttað að í Kaldbakskleif er
klettanef sem gangur frarn í sjó og er þar hátt niður. Vegur var
tæpur í þá daga og átti Haraldur að sjá til mín á rneðan ég færi yfir
Slitranefnið sem var svo kallað. Síðar fluttu þessi ágætu hjón til
Hólmavíkur.
Og áfram er haldið. Vegurinn liggur fyrir eyðibýlið Asparvík,
þá minnist ég þess að ég réri með Ingibergi Jónssyni frá Sæbóli, en
þar var útræði fyrir innan Drangsnes, á trillubát sem hét Gíslína.
Þetta var um 20. maí 1938. Eg man, að ég var nýkominn af vertíð
frá Sandgerði og lögðum við þá línuna norður í Byrgisvíkurpolli.
Er við vorum búnir að draga línuna var kominn norðvestan
strekkingskaldi. Þegar við vorum komnir inn fyrir Eyjar segir
Ingibergur, að við skyldum koma við í Asparvík og fá okkur
kaffisopa. En ég mælti heldur á móti, því klukkan var ekki orðin 5
að morgni og fannst mér það of snemmt að fara að vekja fólkið.
En þá sagði Ingibergur þessi eftirminnilegu orð: „Það er nú ekki
alltaf sofið í Asparvík“. En þar bjuggu þá hjónin Jón Kjartansson
og Guðrún Guðmundsdóttir.
Eg var nýbúinn að binda bátinn þegar Jón kom út og ofan eftir
til okkar og bauð okkur heim í kaffi, sem við þáðum með þökkum.
Eg bjóst við að bíða lengi meðan væri verið að hita kaffið, en það
var nú eitthvað annað, Jón opnaði kassa sem kafflketillinn var í og
var kaffið ljómandi heitt og ætla ég að lýsa umbúnaðinum. Kaffið
var látið heitt að kvöldi í ketil og ullarstykki vafið utanum. Ketilinn
var síðan látinn í kassa með moði eða öðru til einangrunar, og svo
lokyfir. Var þetta svokölluð moðsuða, ogman égþað ennþá, hvað
mér þótti kleinurnar sem við fengum með kaffinu góðar.
Eg kom oft að Asparvík síðar og get ég svo vel tekið undir með
Ingibergi þennan kalda vormorgun, að það væri ekki alltaf sofið í
118