Strandapósturinn - 01.06.1994, Qupperneq 47

ar. Ég stóð rétt hjá og horfði á þetta. Faðir minn kveinkaði sér
ofurlítið, en rotaði þó selinn umsvifalaust og fór svo að skoða bitið.
Blæddi aðeins úr á tveim eða þrem stöðum en var talsvert blátt í
kringum bitið.
Faðir minn gekk með bólguþrota og stríðleika í fætinum allt
vorið, en um sláttarbyrjun fór allt lærið að bólgna og blása upp. Lá
hann þá rúmfastur mikið á annan mánuð. Af reynslunni vissu
menn, að hér gat verið rnikil hætta á ferðum. Guðmundur í
Ófeigsfirði föðurbróðir minn fór því vestur yfir heiði að Ármúla,
en þar var þá læknir Þorbjörn Þórðarson. Hann gat ekki komið,
en bjó Guðmund frænda út með áhöld og leiðbeiningar til skurð-
aðgerðar. Ég var heima þennan dag og frændi bað mig að vera sér
til aðstoðar og halda á einhverju, sem átti að vera tilbúið. Ég held
það hafi verið skál með sótthreinsunarvökva. Þegar frændi var
búinn að sótthreinsa bæði lærið, sem voðalegt var að sjá, og hend-
ur og hníf og ætlaði að fara að skera, missti aðstoðarmaðurinn
móðinn og byrjaði að vola. En blessaður frændi sagði bara hvasst:
Viltu ekki að föður þínum batni? Ég þurfti ekki meira en gerði úr
því eins og fyrir mig var lagt. Að sjálfsögðu var mamma þarna til
aðstoðar sem aðalhjálp frænda. Og nú var ekkert lengur að van-
búnaði. Gamla baðstofan var orðin að skurðstofu. Frændi var ekki
lengur bóndi og hákarlaformaður heldur skurðlæknir og sjúkl-
ingurinn, faðir rninn með sinn blálitaða og uppbólgna fót beið
þess rólegur, sem verða vildi. Frændi hóf nú upp hnífinn og skar
tveggja til þriggja þumlunga langan skurð, er var um þumlungur
á dýpt. En ekkert gerðist, aðeins lítilsháttar blóðvilsa seytlaði úr
sárinu.
Faðir minn var mjög fölur en kveinkaði sér nálega ekkert. Þegar
honum varð ljóst að læknisaðgerðin ætlaði ekki að bera árangur
sagði hann mjög ákveðinn setningu, sem ég gleymi aldrei:
„Skerðu dýpra bróðir“. — Og aldrei gleymi ég blessuðum frænda
er ég þá sá svitahnappana á enninu á honum, þegar hann var að
stilla hnífínn í sama sárið og skera á ný og nú mun dýpra en áður.
Og það var engu líkara en æðri máttarvöld væru meðvirk í þessari
djörfu skurðaðgerð, því að nú vall skyldilega út þau ósköp af
greftri og blóði. Mig minnir að það væri á annan lítra áður en
45