Strandapósturinn - 01.06.1994, Page 70

Aferðum sínum kom Guðjón Magnússon nokkrum sinnum út að Horni.
Ljósm. Haukur Jóhannesson.
fjárhúsum eins og í öllum öðrum skúmaskotum, svipir framlið-
inna voru sífellt að birtast fólki og alls konar ókindur gátu rekið
fram trýnið hvar sem skugga bar á.
Er við vorum um það bil að ljúka verkinu birtist allt í einu, að
okkur sýndist, stór og skuggalegur maður í hlöðudyrunum og um
leið og hann labbaði hægt fram eftir jötunni tautaði hann eins og
við sjálfan sig: „Sælir drengir.“ Við urðum svo yfir okkur skelkaðir
að við fleygðum frá okkur spöðunum og tókum þegar til fótanna,
yfirgáfum fjárhúsin í ofboði og litum ekki við fyrr en um leið og
við skutumst inn um bæjardyrnar heima. Þá fyrst varð okkur ljóst
að hlöðubúinn skuggalegi hafði ekki gert neina tilraun til þess að
elta flóttamennina en sat nú á steini utan við fjárhúsið og horfði út
á spegilslétt hafið. Með öndina í hálsinum sögðum við mömmu
tíðindin, en það var eins og hún tæki þessari fregn okkar með
jafnaðargeði, leit við okkur brosandi og sagði: „Ætli þetta sé ekki
hann Gauji frá Dröngum. Þið þurfið nú ekki að vera hræddir við
hann. Hann gerir ykkur ekki neitt. Látið hann bara afskiptalaus-
68