Strandapósturinn - 01.06.1994, Page 98
elskir og kunnu ógrynni af kvæðum og lausavísum, og bæði í
föður- og móðurætt minni voru vel liðtækir hagyrðingar. Til
dærnis ortu þeir í sameiningu ýrnsa bragi, Halldór á Fögrubrekku,
móðurbróðir minn, og pabbi. Eg man glöggt að pabbi mælti
iðulega af munni fram kórrétt kveðnar vísur, en því miður hélt
hann þeim lítt til haga, og ég hafði ekki vit eða skilning á að skrifa
þær niður eftir að ég var orðinn þolanlega skrifandi. Og þótt ég
telji mig muna og kunna réttar ýmsar vísur hans frá þessum árum,
þá er valt að treysta svo á barnsminni sitt eitt saman að óhætt sé að
hafa þær eftir. Eg er þó viss um að eina vísu sem pabbi varpaði
fram við tækifæri kann ég örugglega rétta. Hún var ort hálfvegis í
gamni um verkstjóra nokkurn (en öllu gamni fylgir nokkur alvara
svo sem kunnugt er). Vísan er svona:
Er á stjái alltaf sá,
aldrei má því linna.
Lítur smáum augum á
alla þá sem vinna.
Pabbi hafði einnig á hraðbergi tækifærisvísur úr ýmsum áttum
og vissi tilefnin og kunni að nefna höfunda margra þeirra. Ein-
kennilega vel man ég vísu sem hann hafði oft yfir og var eftir
fullorðinn mann norður í Kollafirði eða Tungusveit, ef ég man
rétt, en nafni hans hef ég gleymt. Þar eð þessi vísa hefur fest mér
svo rækilega í rninni eins og pabbi fór með hana, ætla ég að láta
hana flakka hér og vona að mér fyrirgefist bessaleyfið:
Furða er hvað ég flakkað get,
fauskur þó er talinn.
Nú eru eftir fáein fet
fram í Steinadalinn.
Gaman væri að kunna fleiri vísur eftir svona liðlega hagorðan
mann.
En svo ég víki aftur að kvæðabókunum á Kolbeinsá, þá skal þess
getið að eftir að ég var orðinn læs lét mamma mig oft lesa vísur og
96