Strandapósturinn - 01.06.1994, Page 99

kvæði fyrir sig. Vitanlega komu þá iðulega fyrir í textanum orð
sem ég skildi ekki, en ég var skæður með að breyta þeim í mér
skiljanlegri orð. Einhverntíma var ég að lesa kvæðið urn Jörund
hundadagakonung fyrir mömrnu og var kornið lestrinum þar sem
segir:
„Jón Guðmundsson einn var þar ljón á hans leið
og lofðungi hótaði glóð.“
Ég botnaði ekki daut í hvað lofðungur merkti, svo ég breytti því
snarlega í „loðpungi", sem ég taldi mig vita hvað var. Mér er enn
sem ég sjái móður rnína grúfa sig yfir prjónavélina, skjálfandi af
hlátri að þessari „lagfæringu“ minni á orðavali Þorsteins Erlings-
sonar.
Fyrsta vísan sem ég man til að hafa hnoðað sarnan sjálfur átti sér
þau tildrög að mamma hastaði óvenju rækilega á mig og systur
mína, áreiðanlega ekki að ástæðulausu. Okkur brá nrjög, því við
áttum sannarlega ekki að venjast svo höstuglegu tiltali. Og eins og
ósjálfrátt fór ég að tuldra í hálfurn hljóðum þennan samsetning:
Það vill verða mæðan mörg
málum þeim að gegna.
Mamma gamla er orðin örg
okkar Júllu vegna.
Langsamlega þekktust af vísurn mínum frá æskuárunum er
vísan um landaflöskuna, en hun var ort eftir að ég fluttist frá
Kolbeinsá inn á Borðeyri, og hef ég líklega verið tólf ára þegar sú
staka varð til. Landabrugg stóð þá með talsverðum blóma víða í
sveitum, en nánara tilefni vísunnar verður ekki greint hér:
Leit ég standa lotinn mann
leysa band af tösku.
Þar að vanda hafði hann
hálfa landaflösku.
Af framansögðu rná ljóst vera að ég var alinn upp við dálæti á
kvæðum og vísum, og hrynjandi bundins máls síaðist einhvern
97